hayatımda iki şeyden çok korkarım. biri babamın bir gün bu dünyadan çekip gitmesi öteki ise aniden ağlamak. apansız, hazırlıksız...
insanın babası dağ gibi olur da kapılmaz mı onun bir gün bu dünyadan çekip gitme korkusuna. ya ağlamak. ağlamak yaşamda bazen bütün her şeyin toplamı gibidir. gülmekten çok daha kadim bir duygunun dışavurumudur. gülmekten kat-kat değerli bir eylemdir. zira bir insan çok mutlu anında da ağlar. oysa gülmek tek şeyin karşılığdır. çok derin bir acı karşısında asla gülünmez. fakat ağlamak gülmek kadar laçka değildir. evvela belli bir displin, olgunluk ve birikim ister. mayasında insanı değerler taşır, belli bir aşama ister. doğayı, hayatı, insanı anlamak gerek. ol sebepten olsa gerek, gerçek bir aşık gözyaşının en ağırını döker, gerçek bir derviş gözyaşının en keskini salar cümle ağacın köklerine. gerçek bir sevdalı kalbinin ağrısını bit kat biriktirip de sığdırır bir gözyaşına da öyle döker acısını...
ağlamak kolay iş değildir. hangimiz çoğu zaman ağlanması gereken yerde ertelemedi bu eylemini. bazen ertelenir ve fakat bazense aniden kapılıverir insan ağlamak denen bu menem şeye. normal konuşuyorken biriyle gözyaşları süzülür. ağlarsın abi "hayvanlar gibi" ağlarsın. kendin bile anlamazssın. neden? neden? neden? o dakika kimse tutamaz seni. bir itiraftır ya bu daha da beterdir. o anlamsızlığın içinde kat kar artar gözyaşları. hıçkırıklara boğulursun. tıpkı çocuklukta annenin attığı bir tokat ertesi gelip sarılıp özür dilerken çocuğun kıyameti koparması gibi. burda iki duygu devreye girer biri acı, öteki sevgi. acıdan bir gözyaşı dökmüşsün ama anne sarılmış ya o dakika daha bir gürül gürül gümbürder yürek...
