hasbelkader tanışılan, edilen sohbet sonrası etkilenilen, bir ilişkisi de olmadığı öğrenilen insanı, geçmişte yaşadığı olumsuz deneyimler, art arda uğradığı hayal kırıklıkları nedeniyle, uzun yıllar sevebileceğine, onu yeni bir ilişkiye başlamaktan alıkoyan kötü tecrübeleri unutturabileceğine, yarasını iyi edebileceğine ikna edememek, sonunda vazgeçmek zorunda kalıp; hem kendi adına; hem de onun adına üzülmek, kahrolmak...
çok sevdiği kişinin kendisini mutlu edebileceğine inanamamak da aynı derecede kötüdür, yıpratır, kendi paranoyaları hem kendisini, hem de mutlu edebileceğini kanıtlayamayan sevdiğini yorar.
toplumun bize biçtigi rollerden ve ilişki logaritmasindan çıkaracagimiz sonuç ile pek de haklı olmayan insandır. swh. kisaca mutluluğu bir kişiden beklemek acizliktir diyebilecegim önermedir.
çaresizlik.
"bir insana bir insan elbette yeterdi" demiş sabahattin ali. yettikten sonra, her şey mutluluktur. üzmemeli, üzülmemeli insanlar. eğer mutlu edilmeyecekse de, en başından başlanmamalı.
salaklıktan öte bir şey degildir cünkü.
