Tamamen sevinmek demeyelim ama Alzheimer hastalığının son safhalarına gelen, böbrekleri iflas eden, yatağa bağlı yaşayan ve konuşamayan babaannemin ölümüne üzülmedim hatta ağlayamadım bile. Oysa kendisi akrabalarım içinde en sevdiğim insandı. Lakin öyle yaşaması yaşamak değildi, ölümden beterdi hani. Zaten kendisini duyardım yan odadan "Allah'ım lütfen al şu emanetini yanına, hayatın tadı tuzu kalmadı" derdi. Ölmesi onun için mutlaka bir kurtuluş olmuştur. Neyse gittiği yerde huzurludur diye temenni ediyorum efendim, evet.
Bazı örnekler hariç-Siz biliyorsunuz onları- genelde pek takdir etmediğim bir durumdur. Şahsen ölene saygılı olunması gerektiğini savunurum. Fakat biri ölünce sevinen insanları da yadırgamam.
