Düşmeyi hiç istemediğin bir kör karanlıktır, bakarken dahi korka korka bakarsın, utanarak, gözlerini kaçırarak, bilirsin daha alakadar olsam çekip kör karanlığında bir hiç edecek beni, yok edecek, öyle bir karanlık ki bir parlak güneş ışınını bile yabancılaştıracak gözlerine, yani nasıl olur güneş hayatın yegane kaynağı iken bir ışınına maruz kalmak bile gözlerini delecek acı verecek.
zindana düşmek istemezsin, önünden geçerken bakmadan geçmelisin, bir nazarını kaptığı anda, nazarından beynini emecek güzel ağzını yediğimini, elini kolunu kapacak tenini rengini solduracak, her zerreni karanlığa çevirmeden de durmayacak.
Der insan der, gözlerinin esiri oldum da der, düştüm kör bir kuyudur da der, maddem anti maddemdem ayrıldı lan bir kara deliktir de der, böyle güzel gözlerin olmasını anlarım da, bu kadar güzel bakacak ne vardı da der.
gözler ayinedir de bakınca kendimizi görecektik, öyle sandık, neden şuurumuzu kaybettik bilmiyorum.
iyi demiş güzel demiş, debelendikçe batacağından bok çukuru dese de yeridir, insan insana böyle şeyler yapmamalı.
