18 Ağustos yani bugün,yani oturup denizi izlediğimiz gün...Hani durmadan beni aşağaladığın zamanlardan birtanesi...
Anladım,birlişme ihtimali yok;ve anladım ki hayat bana tokat atma fırsatını hiçbir zaman kaçırmaz...Kaçırmak istemez.
Neyin cezasını çektiğimi düşünüyorum,cevabını buluyorum...
Cevabı kalabalık getto masallarında...
Cevabı tanrı beni cezalandırıyor,madem inanmıyorsun al sana bu kadar acı...Sakın ,sakın vazgeçme tanı ve yaşa bu acıyı diyor...Evet tanrı benimle konuşuyor sevgilim...
Anladım,telefonda ki ses benden daha önemli ve ben sadece senin hayatında bir kül tablası olarak yaşamımı sürdürebilirim,ve en fazla tükürebilirsin bir kül tablasına...
Anladım ağaçlar toprağa acı verdikçe büyüyorlar...Birlikte,birleşme,yeniden sözcükleri yok bizim için;benim için...Bu sevgi ancak filmlerde,romanlarda varmış ben kelimelerden kule kurmaya çalışıyormuşum...Ve en cılız rüzgarlar bile yıkarken kulelerimi kendimi tanrı görmeye az kalmışken ve sen daha şehiri tanımıyorken,ben esrar gibi burnumu çekiyorum ağlamamak için...Hem artık "saçmalayan" bir zamandan başkası olamam senin için...
Eminim hayatını başka bir insanla birleştirdin,şaşırmıyorum...Benden ancak bir kültablası olur senin için başka bir hayal ancak ben kurduğum zamanlarda çoğalabilir...
Seninle belki bu son görüşmemiz olacak,ama emin olabilirsinki tüm yağmurlar ben olacağım ve senin üzerine yağmak için sonbaharı beklemeyeceğim...Bir tek seni sevdiğim doğruydu ve bu doğru bana bir kaybedişe mal oldu...
Ve en sevdiğim filmden...
"Şu amınakoyduğumun hayatında herkesin inandığı bir şey vardır,benimkide sensin işte..."
