aşağıdaki olayların gerçek kurum ve kişilerle uzaktan yakından ilgisi varsa ben de ne olayım.
-Sizi ödlek yaratıklar dedim içimden. Hepinizin kendini garantiye alma içgüdüsünü sikeyim. Bir boka yaramazsınız. Göz kapaklarımın arasına kaçan kar rastalarımı ıslatmış açık çantamdan içeri süzülüyordu. Karı hisset. Soğuğu ve o parmak uçlarındaki sızıyı sonuna kadar hisset.Hayır kaçma küçük adam bu dünyada kaç kez kar yağdığını görceksin?100 mü belki 1789? Şu an onlardan birini yaşıyorsun.Lanet olası korkularını hayallerini siktir et şu an hayatın boyunca görceğin 1789 kar yağışından bir tanesini kaçırıyorsun.
Herkes adımlarını hızlandırıyor şemsiyesi olan açıyor; ve hayallerine güneşli bir plajı yerleştirerek ya da sıcak bir kahveyi Yapmayın sizi kaçaklar hayır kaçmayın buraya dönün ve şu anı hissedin.Acılı bir yemeğin bir tatlıdan daha leziz olamayacağını kim söyledi? Kaçmayı planladığınız o sıcak evlerin buradaki soğuktan daha iyi olduğunu nereden çıkartıyorsunuz? Boşver hepinize de lanet olsun. Sikik hayatlarınızı sikik kafalarınızın içinde yaşamaya devam edin.Pek saygıdeğer ve bir o kadar da rezil okuyucunun da farkettiği üzere ben acıyı ve yenilgiyi dibine kadar yaşamaktan yanayım.
Adımlarımı sıklaştırıp gideceğim
yere varmak yerine yüzüme düşen her kar tanesine size karşı değil sizinleyim diyorum. Az önceki laflardan birini yüksek sesle düşünmüş olmalıyım ki amcanın biri bana kocaman açılmış gözlerle bakıyor.Bana kızma be adam; hayatında kaç kez benim gibi narin bir kızdan küfür duyacaksın ki? Şaşkınlığının tadını çıkar.
Duyularından kaçan insanlardan nefret ederim; eliniz yaralandığında acıyı, onu hayal etmemeye çalışarak dindiriyorsanız siz de nefret ettiklerimden birisiniz. Çok mu umrunuzda? Tabi ki değil; zaten benim de değil.Çizmemin kaygan çamura batıp vıcık vıcık olması bile daha çok umurumda.
Otobüste herkes, yolculukta herkesin yaptığı gibi boş boş etrafına bakınıp yolun bitmesini gözlüyor bense içinde bulunduğum zaman aralığının yaşadığım tek gerçek zaman aralığı olduğunu biliyorum.yolun biteceği ana değil yolda oluşuma odaklanıyorum.
Kirden kahverengiye dönmüş kalın otobüs camlarına; küçük çocuğun karı seyretmesine liseli serserinin yamuk ve jöleli saçlarına Bulabildiğim en ufak ayrıntıya kadar gözden geçiriyorum.
sonra lanet olası müziği değiştiriyorum.
uçabilseydim diyor rocker bey .şimdi değil diyorum, sırası değil, gerçekten de sırası değil.
Kafam her zamanki gibi. Yani ayık olduğu halde sarhoş; dünyanın en mantıklı insanı kadar romantik.
Ve dünyanın en güzel kadınını düşünüyorum; acaba aynadan sağı solu ters görünen görüntüm gerçekte nasıldır?
Salla gitsin nasılsa dünyanın en güzel insanıyım ne önemi var?
Evet kendimi beğeniyorum; hayır abarttığım kadar güzel olmadığımı hatta sıradan olduğumu biliyorum ama siktir et elimde olan tek seçenek kendimim. öyleyse evet en güzeli benim.
şayet yeniden doğup başka bir insan olma şansım olsaydı o zaman o insan dünyanın en güzel insanı olurdu ve bu böyle sürüp giderdi.
Salak insanlar hala inince eve en kısa sürede nasıl koşacaklarını hesaplıyorlar. Eviniz yılın 365,5 günü orada duruyor zaten ama kar senede üç dört kez yağıyor .
Anlamadığım şu, az bulunan ve farklı olanın değerli olması gerektiğini beyinlerinize işleyen liberal ekonomi zırvalığı neden doğal olaylar söz konusu olduğunda işlemiyor? Bir şeyler ters gidiyor olmalı. Bense kimsede olmayan bir ayakkabım olduğunda çok da önemsemem fakat kimsenin tırmanmadığı bir tepede ilginç bir kuşa rastladığımda dünyalar benim olur.
Rastanın ağırlığı ıslanınca artıyor ve kafamın arkaya doğru bin ton kuvvetle çekildiğini hissediyorum. Evet acıyı hisset erteleme kaçma sadece hisset; sonuçtan çok süreç odaklı olmak diyorlar buna sevgili psikoloji ustaları.
Evet, lanet olası sonucu kim umursar ki? 2 sn sonra ölürsem hiçbir şey bir sonuca varmaz ve şu anı yaşamış olmaktan başka elimde bir şey kalmaz öyle değil mi?
bu otobüs devrilirse ve hepimiz ölürsek aranızdaki en şanslı kişi ben olacağım sizi idiotlar.
ve hepinizin aksine sırıtacağım ölümün yüzüne bakıp nanik yapacağım ben kazandım eski dostum .
şarkı bana inat söylüyor işte burda ben; kaybetmek için doğmuşum diye haykırıyor Sid.Kaybetmenin zevkine varmış bir deha daha. insan aklı çok ilginç çalışıyor başarmaktan vazgeçmemekten odaklanmaktan ve bir sürü zırvadan bahsediyorlar.
Onların kriterlerine göre ben aslında oldukça başarılı bir gencim . Fakat kimin umrunda?
başarımı neye yönlendireceğimi nasıl kullanacağımı soranlara gülümseyerek , aklıma ilk gelen bölümü söyleyiveriyorum.
Ama sokaklarda bir müzisyen, yeraltından parçalar koparan bir yazar olcağım hayalini sadece kendime saklıyorum. Evet deli olduğum konusunda zaten hemfikirler ve ne düşündükleri zerre umurumda değil. yine de kalplerine inmesin diye özellikle beni anlayamayacak kadar orta sınıf hayatına sıkışıp kalmış mantıklı zavallılardan bunu saklamayı tercih ediyorum.
Zaten hayal dediğiniz nedir ki? Öyle değil mi insancıklar? Okula gidip bir fizik sorusuyla daha boğuşmaktan; arkadaşlarınızla o nefret ettiğiniz alışveriş merkezlerini tavaf edip; ihtiyacınız olmayan fast foodları yiyerek eğlenmekten daha önemli değildir mesela;
ya da ofisteki nefret ettiğiniz masanıza oturup koltuğu döndüre döndüre 2012 yılı ocak ayı gelir gider tablosunu yetiştirmeye çalışmaktan;
patronun sizi şutlamaması için haklısınız efendim demekten daha önemli değildir hayaller.
bir hayalperest olaraktan boktan realizminize ve kendi inşa ettiğiniz hapishanelerdeki esaretinize gülümsüyorum.
Mutluluğu hisset, hayır kaçma alay etmenin ve üstünlüğünün farkına varmanın tadını çıkar .
Hayır mütevaziliğin sırası değil gülümsemeye devam.
Otobüs duruyor bu kez benim için. O stop düğmesinin ışığı benim için yanıyor; ve karlar benim için yağıyor.
çizgi filmlerdeki gibi bir bulutun gülümseyerek sadece benim üstüme
yağan pamukçuklar fırlattığını düşünüyorum.
Benim için geçiyor arabalar yoldan, benim için sular sıçratıyor. Yapmam gerekenler var: yaşamak yaşamak ve yaşamak. çanlar benim için çalıyor onlar susana kadar buradayım öyleyse çınlayın ey müziğin kusursuz kulları.
Ve mükemmel kulaklıklarımdan mükemmel bir ses yankılanıyor uçabilseydim:gökyüzünün kralları gibi uçabilseydim ; zaman benim için donsaydı ve her şeyin fotoğrafını çekseydim sebastian benim için o tatlı sesiyle uçup duruyor bense sözlerine söz hayallerine hayal katarak dünyayı zihnimde fotoğraflıyordum. işte şimdi sırası dedim ve mümkün olduğunca alçak sesle haykırdım : http://fizy.com/#s/2b6ufn
Otobüsten indiğimde önceki gün yağan karların eriyip sonra yeniden donmasıyla oluşan o küçük donmuş çamurlu göletlere basarak yürüdüm; incecik buzun ayağımın altında çatırdayarak kırılması ve çamurlu suyun fışkırması harika bir his veriyordu.
sonra tam gölün ortasına vardığımda bir çatırtı ; buz çizgi çizgi çatlıyor yer yer kırılıyor ; hala sağlam olan buzlara basarak ilerlemeye çalışıyorum.Ve sonunda üstünde durduğum kısım paramparça oluyor batıyorum .
kumsalda içilen buzlu bir limonatadan da soğuk olan sularda yüzüyorum.
ıslanan kıyafetlerimin ve botlarımın ağırlığıyla mücadele ederek tenime değen balıkları hissederek yüzüyorum ve batmaya başlıyorum. Dibe daha da dibe hayır yüzeye değil dibe en dibe giderek sular günışığının yetişemediği bir karanlıkta hapsediyor beni soğuk; acı ciğerlerime dolan suyun muazzam yakıcılığı .
Su bile yakabiliyormuş bazen; eğer boğuluyorsanız su kesinlikle yakıcı bir maddedir.
uyanmamı sağlayan bir kadının 'ayyyyh' diye yükselen sesi oluyor.
Buzları çatırdatırken kurduğum gündüz düşüne dalıp gitmişken tam da kayıp düşmenin sırası mıydı?
Bu aptal ötesi kadın buzların üzerinde 10 cm lik topuklu ayakkabısıyla denge kurmaya çalışıp başarısız olanlardan
buzlu günlerde bile boyunu uzun göstermek isteyen, bu kendisiyle ilgili algılarını çarpıtmış zavallıya manasız manasız bakıyorum. Kalkıyor, acıyan ellerine bakıyor; sonra kıyafetindeki çamurlara sinirleniyor ; yürüyor.
