sene 1975. istanbul validebağ hastahanesi. günlerden 14 mayıs. vakit gece. eşim doğumhanede. elektrikler kesilir. jeneratör hak getire. lüks ışığında, doktor alaattin yavaşçanın nezaretinde ilk çocuğumuz dünyaya gelir.
doğumdan öncede ufak tefek aksaklıklar yaşamıştık. gebelik testi için gittiğimiz bir klinikte negatif raporu tutuşturdular elimize. biz ısrar ettik, olur mu dedik; uzun pazarlıklardan sonra pozitif raporunu alabildik. arada kan uyuşmazlığı var mı yok mu anlamak için gittiğimiz üç dispanserden üç ayrı kan grubu raporu verdiler bana, olumlu adam olduğum için, içlerinden ab rh pozitif olanını tercih ettim ve hala öyle bilirim.
karın ağrısıyla hastaneye gidilir. acil açıktır. acile gidilir.
doktor röntgene gönderir. röntgen çektirmek için karın ağrısı olduğundan pantolonunuzu dizinize kadar indirmeniz gerekir. utanç içinde röntgen çektirilir.
sonuçta da hiç bir şey çıkmaz rezilliğinizle kalırsınız.
istanbul özel medipol hastanesi*
saat 13.00'da ilaçlı mr çekilecek hastamız var. aç kalınması gerekli, hastamızda şeker hastası. açken şeker düşebiliyor. bu da bilenler bilir ölüme kadar götürür.
her neyse; yoğun bakımdan hastalar geliyor bahanesiyle randevu saatini fazlasıyla geciktirdiler. hipoglisemisi olduğunu söylememize rağmen pek oralı olmadılar.
hasta fenalaştı. hemen müşahadeye aldılar.
ekip liderlerine sövmeye gittim. 'bakın hem kalp hastası, hem şeker. çarpıntısı var diyoruz nabzına bakılmıyor *, şekeri bile ölçülmedi.' cevap muazzam:
-burası Acil değil efendim.
