4 kardeşiz, 4 erkek ve en büyükleri malesef benim.
gözle görülür bir sevgi, ilgi eksikliği yaşamaktayım. bunu eziklik psikolojisi ile yazmıyorum şuan. ciddi ciddi yıllardır gözlemlediğim tespitlerime dayanarak bu iddiayı ortaya atıyorum.
evlat ayrımcılığı çok kötü birşey. heleki gözünün önünde, sana olan bakış konuşma ve kardeşine dönüldüğünde atılan bakış ve konuşma cereyan ettiğinde çok daha koyar insana.
bu yüzden başlıkta anlatılan ve önerilen durumu hiç yaşamadım, yaşayamayacağım ve doğruyu söylemek gerekirse yaşamakta istemiyorum.
bu aileler yüzünden en itici kelimedir paşam.
artık kırk kere söylenirse paşa olacağına mı inanırlar bilinmez.
köpeklerine paşam ismini verenler varken üstelik.
oğlan çocuk hastası ailelerin yaptığı saçma davranıştır. çocuğa o yaşta öz güven depolayıp büyüdüğünde beş para etmez biri olmasını sağlıyorsunuz gibi saçma bir çıkarımda da bulunabilir. ya da çocuk gerçekten paşa olur belli olmaz.
