asansör, metro, Mr cihazı vb kapalı alanlara girince ve cenaze arabası görünce aklıma gelen kaçınılmaz son. tabut denilen o kutuya girip, bilinmeze gitmek... islâm'a göre her şeyi duymak ama sesini duyuramamak.. Ulan ben günlük hayatta birine seslendiğimde duymazsa basıyorum fırçayı. Tabii en önemlisi günahlar... bile bile işlediğimiz onca günâh..
yine de çabucak unuttuğumuz gerçek. birazdan yatıp uyuyacağım. sabah Uyandığımda aklıma bile gelmeyecek. her canlıya olan bize de olacak. Dünyanın en adil şeyi ölüm galiba.
her kulun kabullenmesi gereken durumdur. kendimiz için kabullenmemiz çok kolaydır aslında. ama sevdiklerimiz, yakınlarımız için acı çektiren gerçektir bu. anne-babanın sevgilinin,evladın öleceği gerçeğiyle yüzleşmek acıların en büyüğüdür.ve dua ederiz tanrıya bize onların yokluğunu göstermesin diye..
yaşım ilerledikçe, yakın aile çevremden kaybettiğim insan sayısı arttıkça daha çok ayırdına vardığım gerçektir. çok yakın bir zamana kadar hep çevremdekilerin ölme ihtimalini düşünüp kafama takarken, artık 36 yaşını devirmiş biri olarak kendim için de endişelenmeye başladığım durumdur efenim.
*ölümü çok çok kötü bir olay gibi yansıtan ifadedir. ölüm; ekmektir, sudur, oksijendir. ihtiyaçtır.
dünya tüm şaşaası ve ihtişamıyla ahirete nazaran bir zindan hükmündedir*. her yaşadığınız gün bir çizgi atın, şafak sayın. çile dolduruyoruz efendim.
