herkes bunun bilincindedir; fakat insanoğlu devekuşu misalidir işte... kafasını kumun içine gömer ve ardında kalan gerçeği görmemezlikten gelerek hatalarına devam eder.
her gün bir insanı üzer.
her gün birilerine hakaret ederek ömrünü geçirir.
ve her gün kaybeder; fakat ''ben kaybetmedim'' diyebilecek kadar da kendini güçlü hisseder. oysa ki ne kadar da acizdir, ne kadar da muhtaçtır birilerine. birilerini bırakın insan beş parmağından biri eksildiği an ne yapacağını bilemez; zorlanır... fakat bunu kabullenmek istemez, işte insanoğlu böyle de kibirlidir.
insanoğlu, her gün bir insanı üzebilecek vakti kendinde bulur da her gün ölümü, ölümün gerçekliğini düşünebilecek vakti kendinde bulamaz. oysa ki her gün bunun bilinciyle uyansak ve her gün bu gerçekle birlikte ömrümüzü sürdürsek, bir insanı üzecek vakti de kendimizde bulamayız.
ve ben hastalıkları da insanları uyaran en büyük nimet olarak görüyorum.
eskiden mezarlıklar özellikle insanların görebileceği yerlere yapılırmış. bunun yapılmasının sebebi ise insanların ölümün gerçekliğiyle birlikte bu hayatta yaşamaları gerektiğine inanmalarından ötürüymüş.
sadece insanın algılayabileceği gerçekliktir. ölümden bilinçli olarak korkan tek canlı bu sebepten insandır. hayatı da çekilmez kılar.
ne zaman öleceğini bilmek ise başka çelişkileri barındırır.
(bkz: bir şey bileceksen tam bil)
madem ölüm var yaşamak neden.. ölüm denilen şey tek gerçektirden yola çıkarak yaşama sıkı sıkı bağlanma isteği bir aldatmaca değil midir insan için.. topraktan geldik toprağa yol alıyoruz.. bu ikisi arasında toprak gibi bereketli bir ömür geçirmek gerek sanırım.. meyveleri ötelerde toplanmak üzere.. varoluşumuzun asli gerçeğini bozmadan..
canlılara verilen bir lütuf aslında. çünkü yıllar geçtikçe insanın omuzlarına binen yükler, anılar, yaşanılanlar o kadar ağırlaşır ki gün gelir onu taşıyamaz hale gelirsiniz. yeter ki vaktinden önce gelmesin o ölümler.
