öleceğiz diye yaşayamamak ölenin arkasından aşırı tepki göstermek yanlıştır. doğmadan önce kaç milyon yıl yoktun sadece 60 70 yıl yaşayıp öleceksin. kendimizi bazen çok büyültüyoruz. canlılar içinde beyin evriminin aşırı geliştiği için kendimizi çok büyültüyoruz. yanlış maymundan köpekten kediden hiç bir farkımız yok.
çoğu insanın farkında olmadığı, ya da yüzeysel olarak fark ettiği hede. para üzerine kurulu bi' hayatta yaşıyoruz. hayatının büyük bi' dilimini para kazanıp ev, araba v.s sahibi olmak adına harcıyoruz. e nerede hayaller? nerede anı yaşamak? nasıl olsa günün birinde ölmeyecek miyiz? sırt çantamızı alıp uzun bi' tren yolculuğuna çıkmak güzel olmaz mıydı? kafamızda borçları ödemek, sınıfı geçmek, işe gitmek derdi olmaksızın sadece yürümek hiç fena olmazdı mesela.
bu dünyada hepimiz sadece bir noktada hemfikiriz, bu da öleceğimizin gerçeği. para gerekiyor karnımızı doyurmak için buna bir şey demiyorum, fakat hayatımızın para kazanmak üzerine şekillendiği gerçeğine dayanamıyorum, ve bu hırs en azına indirgenmeli bence. ömrümüzü dolu dolu yaşayabilmek için, mutlulukla, hayallerimizdeki gibi.
temizliktir. Belli bir yaştan sonra çekilmez oluyoruz. Ağrılar, sızlanmalar, hareketsizlik, başkalarına muhtaç olmak. Bir gün hepimizin ölmesi, yaşadığımız süre sonrası bitmesi gereken en güzel finaldr.
eğer yeniden başlayabilseydim yaşama
ikincisinde daha çok hata yapardım!
kusursuz olmaya çalışmazdım, sırtüstü yatardım.
neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar;
çok az şeyi ciddiyetle yapardım!
o kadar temiz olmazdım.
daha çok risk alır, daha çok seyahat eder,
daha fazla güneşin doğuşunu seyreder,
daha çok dağa tırmanır, daha çok nehir aşardım.
görmediğim yerlere gider,
daha çok dondurma, daha az bezelye yerdim!
gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
hayatın her anını gerçekçi
ve üretken yaşayan insanlardandım.
elbette mutlu anlarım oldu
ama yalnız mutlu anlarım olmasına çalışırdım.
farkında mısınız bilmem; yaşam budur zaten.
anlar, sadece anlar.
siz de ‘anı’ yaşayın ‘şimdi’yi yakalayın.
termometresi, bir şişe suyu,
şemsiyesi ve paraşütünü almadan
dışarıya çıkmayan insanlardandım.
eğer yeniden başlayabilseydim,
daha hafif seyahat ederdim,
ilkbaharda ayakkabılarımı fırlatır atardım.
ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
çocuklarla oynardım.
bir şansım daha olsaydı eğer.
ama şimdi seksenbeşindeyim ve biliyorum ki
ölüyorum.
