akla gelince insanı gerçekten tuhaf eden gerçektir. en yakınların bile aslında yokmuş, bir gün hepsi yokolacak, kalabalığın arasında yapayalnızız aslında.
YENi DOĞAN BiR BEBEK de dünyaya geldiği için ağlar. bambaşka bir yere gelmiştir çünkü. onun için mekan ana rahmidir. hayat oradadır. dünya ise bir nevi cehennem... yıllar geçer... büyür... bu kez de ağlayarak geldiği bu dünyadan gitmek istemez. gözyaşları döker... korkar... bilmez ki gerçek hayat ne ana rahmidir ne dünya. tek gerçek hayat öteki dünya...
cahit sıtkı tarancı gibi bazı kişilerin alışamadığı, kabullenmekte zorlandığı gerçek. Hangimiz için kolay ki bunu kabullenmesi? 'Bütün sevdiklerimizin ve bizim artık olmayacağımız bir gün olacak...'
hayatta bu kadar büyük bir realite varken insanların nasıl hayata bu kadar yoğun şekilde tutunduğunu, hırslarını anlamak çok güçtür... keyfinize bakın lan biraz kırmayın birbirinizi amk sonra çok pişman olacaksınız...
