insanın ağladığı zamanlarda gülmek istediği günlere duyduğu özlem.
evet yıllar önce online listesi iletime bu bu notu düşmüşüm ve başlığı açılmadan boş duruyormuş.
yaşadığı bazı olaylar insanı içselleştirir kimi zaman sessiz sessiz ağlarsın hiç kimsenin duymadığı bilmediği zamanlarda. belki düşmüşsündür kanıyordur bir yer acısından, belki çok özlemişsindir özlemden, belki nefret etmiş tiksinmekten, belki gittiğinden belki gidemediğinden saklıdır hep bir yerlerde farklı sebeplerde dolu dolu ağlamaklı gözlerde..
günü gelmiş vakti zamanı bu günlermiş, nede çok özlemişim o'nu, ne çok beklemişim, ne kadar çok nefesine hasret kalmışım.. kıskanıyorum ama bunun dozu nedir bilemiyorum, ''düzelir'' diyorum alışıyorum. yanımda iken bütün zamanları durduruyorum hiç bir şey düşünmüyorum sadece 'o' var. kavga ediyorum-z, hırçın hali deli ediyor gıcık ediyor beni ama yine yanımdaymış gibi sesleniyorum. her zaman yanımda hissediyorum o varmış gibi hareket ediyorum gülüyorum aynada süsleniyorum falan-filan..
düştüğünde kabuk bağlayan yarayı sökerken acır ya üfleyerek sökersin o yarayı fena canın acır hatta sen o kabuğu kaldırırken altından ufak bir kan sızar o kan yine kabuk oluşturur ''hay a.q ne acıdı'' dersin buruk bir ağızla dolu dolu olan gözle küfür sallarsın.. o günler geçer kardeşim gün olur takılır bir gün o ize gözlerin kalmıştır izi fakat elini götürürsün ne kabuk vardır ne kanayan yara bakarsın ve gülersin ''ne acımıştı a.q o zaman'' dersin güler geçersin..
ulan çok güzel gülmeye başlamışım, ne çok özlemişim gülmeyi..
orhan gencebayın 1978 yılında söylediği gerçektir. işte şöyle olmuş olay;
Gün gelecek isyan edip niye doğdum? diyeceksin.
Gün gelecek isyanına kahkahayla güleceksin.
