otobüste yaşanılan ilginç anılardır.*
bugün kütüphanede sabah 6'da başladığım ders çalışma maceramı tavlada 5-0 yenilerek bitirdim. otobüs durağına doğru üzgün üzgün yürüyüp vizeleri düşünürken nihayet otobüs durağına geldim. bilenler bilir ankara'da ego otobüslerinin önünde birbirini yüz yüze görecek şekilde çift koltuklar bulunur. ben de bir süre ayakta bekledikten sonra birinin kalkmasıyla zor attım kendimi boş koltuğa. karşımda ise 20-25 li yaşlarda bir çift bulunmaktaydı. kız, çocuğa gülümseyerek bakıyor, onun kaşındaki tozu eliyle alıyor, elini sıkıca tutuyordu. içimden "anne benim niye yok, bize niye almıyorsun" diyesim geliyordu. ve o bitirici hamle geldi, beni bitiren, tüm hayat ışığımı benden alan hareket:
çocuk esnerken kız kendi elleriyle çocuğun ağzını kapattı. o kadar fena oldum ki. meğersem mutluluk o ağzı kapatmaktaymış, o ağız olmakmış. hüzünlendim, ağlayasım geldi. neyse ki ccc yazan bir mhp bayrağı gördüm. aklıma devlet bahçeli, inci sözlük falan geldi. hafif gülümseme sindi yüzüme, kan gitti beynime. sonra otobüsten inip a101 den en sevdiğim çikolata olan albeni yi alıp eve doğru yol aldım.
