düşünün şimdi bir futbolcusunuz. yaptığınız tek şey oradan oraya arkadaşlarınızla seyahat edip, haftada bikere binlerce kişinin sizi desteklediği bir stadyumda hepimizin hobi olarak yaptığı futbolu, normal insanlardan biraz daha iyi şekilde oynuyorsunuz. bunun karşılığında (türkseniz) yıllık ortalama 1 trilyona yakın para alıyosunuz. ki bu parayı ömründe bir arada görmüş kişi sayısı 5'i geçmez bu sözlükte. onlar da zall filan işte. sevgili mi lazım? menajeriniz katalog getiriyo, ya da defilelere gidiyosunuz. şu olsun diyosunuz. ertesi gün tık yanınızda. araba mı lazım? galerici bir sürü arkadaşlarınız oluyo onlar ayarlar. maçta azıcık beliniz ağrısa 1-2 hafta izin alıp tatil yapabiliyosunuz. ki bizim şu ayağa kalkarken "of anam anam belim" dediğimiz ağrılar lan işte. peki herşey iyi güzel. böyle bi adam nasıl mutsuz olabilir anlayamıyorum. kendi takımımdan örnek vereyim. simao diye bi adam. gerçi gitti de direk aklıma o geldi benim. lan simao ! gelmişin 30 küsür yaşına. tamam ünlüsün filan. paranı alınca "istanbul'da çok mutluyum elhamdülillah", bi ay paran geç yatınca da "ayrılmak istiyorum". ulan ben beşiktaş'ta oynamak için para veririm. gol kralı olmak için kafamı tekmeye filan uzatırım gerekirse. siz nasıl insansınız deyyuslar ! herşey para mıdır? hani futbol aşkı, takım sevdası? adam olun len azcık. neyse sakinim.
-kendi kalesine gol attığında,
-hakettiği takımda oynamadığını düşündüğünde,
-maç içinde elinden geleni yapıp, takım arkadaşlarından aynı çabayı göremediğinde.
