biryerlerden ezgilerini duyunca sizi nerelere götürüp nerelerde birakacagi belli olmayan parcadir, icine isler insanin, öyle sakin öyle icli.. hayatin fon muziklerinden..
(bkz: yansımalar)
mercan dede'nin ellerinde ney sesinden çıkan ilahi seslerle insanı bulutların üzerine çıkarıp özgür bırakıp, ağlatırken aynı zamanda kalbi rahatlatıp huzur veren müzik..
ney'in ilâhi bir çalgı olduğuna dair en büyük kanıt niteliğini taşıyan yansımalar parçası.
kulaklarda raks eden makamın biraz hüzünlendirici, biraz da düşündürücü olan derin sedâsı.
yaşamın hızlı bir tren gibi, hangi istasyonda inecek olduğumuzu bilmediğimizden mütevellit hüzünlendirmiş,
aynı zamanda da Doğduğumuz andan itibaren çoğu zaman taklit görenekler, kuru inançlar, sevgisiz ideolojiler, boş menfaatler ya da köhne gelenekler tarafından haciz edilmiş hayatlar adına da düşündüren eser.
hani bi fotoğrafa fon müziği eklemek istersiniz, betondan geçilmeyen geniş açı bir istanbul manzarası, minareler, boğaz veya bomboş, rüzgarın otları dalga dalga yaptığı bir ova, işte hepsine mükemmel oturacak bir name, ney'in bir numaralı feryâdı.
Hiçbir şeyin tadı kalmadı artık yüreklerde. Eskiye uzanan zamanlardan şimdiye ulaşan köprülerde yıkıldı tek tek. Kimlik erozyonu dedik buna en latifelisinden. Gerçek o kadar inciticiydi ki, bu daha bir sahici gibi durdu sandık üzerinde, eğreti sandığımız doğruyu bir kenara itiştirerek.
Hiçbir şeyin anlamı kalmadı, biliyor muydunuz bunu? Zaman anbean ilerledikçe, hızını alamayıp her şeyi acımasızca yalayıp yuttukça, kıymet mefhumu da kendini lime lime etmek durumunda kaldı hiçliğe münhasır.
Bir eski istanbul vardı, bilir miydiniz?
Eski hanımefendileri/beyefendileri ile güzelleşen Arnavut kaldırımlı sokaklar, Üsküdar'a gider iken başlayıveren bir sağanak, ama aşktan;
tarihi eserlerinin gözde dolgunluğu ve kentin içinde barındırdığı insanların bakir olgunluğu... bir eski istanbul vardı, külhanbeyinden tutunda yorgosuna, bizim istanbulumuz olan, diğerlerinin Konstantinopolis'i olan şehr-i şehir...
Şimdilerde tarihi eserleri kent nefes darlığı çekiyormuşçasına yok edilen, daha müreffeh bir yaşam izi aramanın heyulası ile, hınca hınç yılgın kalabalığı ile bize çok uzaklardan göz kırpan bir güzelleme 'bir eski istanbul'...
Edep ve hayadan dem vuran, komşuluk ilişkilerini sentezleyip sunan, saygıdan ödün vermeyen insan topluluğundan, ötekileştirmeyi daha henüz bilmeyen ve ısrarla sakınan, kozmopolitliğin içinde kendi çoğulluğu ile barışık olan bir şehr-i diyardır kendisi, eskiliğine dair.
Dişidir, doğurganlığı çoğulluğundan gelen.
Kısırlığı sevmeyen, hazmedemeyen...
Şiir adamları ile, sanat sever katılımcıları ile nice şeyler türeten, hayata katma değer sağlayanların barınağıdır ve en çok da ilhamdaşıdır 'bir eski istanbul'.
Yozlaşmanın ellerine teslim edilmiş bu kent, mazisinin güzelliği ile birazcık daha can çekişmekte; hemen ölmemesinin ve yok olup gitmemesinin mahareti bundandır işte.
Bir sıkımlık nefes almak için, dinleyin derim efendim bu güzel enstrümantal güzellemeyi...
Alkol alırken dinlenmemesi gereken şaheser, hemen kafa yaptırır adama, hemen, hemen...Gözleriniz uzak ve karanlık bir yer arar, aklınız da düşüncelere dalmak için sizi zorlar. Çaresiz boyun eğersiniz, bir bakmışsınız hayal dünyasının içine girmişsiniz, ne düşündüğünüzü de bilmezsiniz ama rahatlatır sizi...
zaman akar, bir güzellik belirir içimizde. yüzümüz doğuşuna çevrilir güneşin. istanbuldur her aşkın adı. bir eski bir yeni istanbuldur. makbuldür ne gelirse. sözleri içimizde saklıdır o ney sesinin.
