genel geçer kurallara bağlı insanların toplumda kabul gördüğü ve önceden çizilmiş yol olduğu için örneklerini görebildiğinden kendini rahat hissettiği rutin, aslında çoğunluğun gözden kaçırdığı gerçek esarettir kişinin kendini maskelere kandırarak esir ettiği.
bilindik esaret kuramı doğmak, eğitim hayatı, iş sahibi olmak ve evlilikle taçlandırılan faturalara gömülüp kendini unutma sürecidir.
öyle bir rutine sarılı ki insanlar geleneksel olana, aslolanı unutmuş durumda. ki bazılarını bir film repliği dürtse de devamını nasıl getireceğini gösteren bir gelenek olmadığından kendi yolunu seçmede bocalayıp, içi üstü örtülü gerçeğin sesiyle kıpır kıpır olsa da kabul gören senaryoyu oynamayı seçer cesaret edemediği için.
yüzüklerin efendisinde gandalf aragorn a olmak için doğduğun kişi ol dediğinde ben tam da bunu yaşamıştım. sinema salonunda oturduğum koltukta aniden bir iğne batmıştı sanki popoma. sonraki sahneleri kaçırmıştım ne dedi bu adam böyle diye takılı kalmıştım. olmak için doğduğun kişi ol ne demekti? acaba ben olmak için doğduğum kişi olabilmiş miydim?
bana dayatılan rolü oynamakta olduğumu farketmiştim bunu takip eden süreçte. bana dayatılan rol müydü peki benim doğma sebebim? öyleyse özgür irade neydi?
yani kafamı oldukça düdüklemişti kocaman bir ömrü irdeleyen bu ufacık cümle.
peki sıradanlığın rutininde boğulan insanlar ne kadar kendileri? kaçı olmak için doğduğu insan olabildi? ya da hiç düşünmeden yaşayıp tüm sorumluluğu bizi esir almış toplum tarafından kabul görmüş sıradanlığa mı bırakmalı?
peki düşünmeyen insan insansa bize neden düşünme becerisi verildi?
