bütün hayatındaki en büyük mutluluğu bence evladının mutluluğudur.
yaşlara göre ise
0-14 en sevdiği oyuncağın alınması
14-20 milli olmak
20-30 bir kızdan akşam "geliyorum ;)" tarzı mesaj almak
30-40 çocuğunun olması
40-50 çocuğunun iyi bi okulu vs kazanması
50-60 emeklilik ve hayalini kurduğu bi kaç şeye sahip olması
60-70 çocuğunun mutlu evliliği
70-80 evlatlarının torunların kendilerini ziyarete gelmesi
80-90 rio karnavalına gitmek ***
kesin ve net evladını kucağına aldığı andır.
daha önce yazılmış ama bununla ilgili bir anımı anlatmak isterim;
kuzenim 3 yıl önce evlendi. eniştemi küçüklükten beri tanırım. onlar da komşulardı zaten. daha bu senenin başında kuzenim doğum yaptı.
ece'nin küvöze konduğu anı çok net hatırlıyorum; eniştem resmen uçarak doğumhane kapısından küvözün olduğu yere doğru koştu.
ece'yi gördü.
bu adam 26 yaşında. kıç kıça büyüdük, bir kere ağladığını görmemiştim.
öyle bir ağlamaya başladı ki ben de tutamadım kendimi. duygusuz ve soğukkanlı bilirler beni, ama tutamadım işte.
kıpkırmızı oldu.
dağ gibi adam mutluluktan hıçkıra hıçkıra ağladı, hem de saatlerce.
hayatımda öyle bir şeye tanık olmamıştım;
büyülendim.
ilkokulda ilkokul bitsindi , orta okulda orta okul bitsindi , lisede lise bitsindi , üniversitede üniversite bitsindi aha da bitiyor. şimdi memuriyet olsun hayırlısıyla olacak , sonra askerlik bitsin , sonra araba ve ev alayım da evleneyim olacak , çocuğum olsun da baba olayım , sonra hayırlısıyla çocuklar büyüsün emekli olayım , en son sırattan de geçtim mi ben mutluyum arkadaş. hayat bu çok bir şey beklemeyin.
