Liseye kadar yaşadığımız evlerin 2 odalı olmasından ve ısınma probleminden dolayı abimle aynı odayı paylaştık. Lisede kendi evimize taşınınca bir de ergen olmanın dayanılmaz hafifliği ile ayrı odalarımız oldu. Oh be demiştim sonunda kendime ait odam var. Ama bazen o beraber kaldığımız günleri, eski günleri özlüyorum. Abim şu an evli ve başka bir hayatı var. Keşke daha çok zaman geçirebilseydik diyorum bazen. O günler geri gelmiyor işte. Bir kardeşe sahip olmak çok güzel ama büyüyünce çok hüzünlü bir şeye dönüşüyor.
Ergenlik dönemine kadar aynı odalarda, lakin ayrı yataklarda uyumalarında hiçbir sakınca yoktur.
Kardeş olmanın, paylaşımın, birbirinden güç ve destek almanın, birbirine güvenmenin, arkadaş olmanın en güzel yoludur.
Belli bir yaşa kadar evet ama ergenlik süreci başladığında mümkünse ayrı odalarda uyumaları, kişisel, duygusal ve cinsel gelişim açısından önemlidir.
O yaşlarda, özel hayat dönemi başlar ve her çocuk kendi için özel alana ihtiyaç duyar.
Lakin ne yazık ki, her çocuk kendine özel odaya sahip olacak kadar şanslı olamıyor.
Yeni nesil bilmez ama bizler genellikle sobalı, küçük evlerde büyüyen nesiller olarak kardeşlerimizle aynı odada uyuduk. Mecburen uyuduk.
Yatma faslı bir başka güzel, ışığın kapatılıp karanlık odada fısır fısır sohbet etmek, şaklabanlık yapıp kıs kıs gülmek faslı ayrı bir güzeldi.
Yok yok ağlamıyorum, gözüme anılar kaçtı!
Nasıl insanlarsınız anlamıyorum ki, hatta insan mısınız ondan da emin değilim.
Evde sürekli abimin peşindeyim kuyruğu gibi hatta sürekli bana "Allah rızası için bırak peşimi" diyor. Elimde olsa onu da kapatırım, kimseye göstermem. Canım abim ❤️.
Lisede bile kız kardeşim ile aynı yerde uyudum. Üniversiteye giden ablama evde kaldığım son gece sarılarak uyudum. Sapık zihniyetli insanların ürünüdür bu gibi şeyler. Benim ailemde yoktu. Çünkü bize çocukken kadınların sadece cinsel bir obje olmadığı öğretildi. insan oldukları öğretildi. 4 kadını 1 erkeğe reva gören, işi gücü erkeğin bel altı olan Arap zihniyeti yoktu bizim evimizde.
