entel diye adlandırılan aydın kesimimizin de aslında içlerinde ki bizden biri olma dürtüsüne kayıtsız kalmayan bir entelin tüm tabuları yıkarak günlük yazmasıdır.
sevgili günlük,
gecenin hüznü henüz damarlarımdan çekilmeye başlamışken içimdeki deniz adeta raksa başlamıştı. sabah 5 sularında güneşin doğuma yakın vaktiyle puromu yaktım.
içime çektiğim her nefeste kulaklarıma dolan o eşsiz piyano solosuyla kendimden geçtiğimin farkına vardığım anlarda ezan okunmaya başladı. puromu hemen söndürüp üzerimdeki röpteşambırımı çıkarıp daha muhafazakar kıyafetler giyerek namazımı kıldım.
kahvaltımı yapmak için boğaz manzaralı balkonuma çıktığım anda martıların çığlıkları adeta bir musiki edasıyla içimi düğümledi.
kahvaltının ardından akşama kadar 5 kitap bitirdim. hepsi birbirinden farklı, adete insanı her okuyuşunda yenileyen kitaplar.
akşama aşçım ne yemek istediğimi sorunca dilimden istemsizce adana kebap çıktı. şaşkınlığını gizleyemen gözlerle bakan aşçım karşısında adeta küçülmüş yerin dibine girmiştim. kendimden utandım ilk defa ve aşçımı kovdum. bugün çok hüzünlüyüm günlük. içimden nedense arabesk dinlemek geçiyor ama yavşatılmışlık bir hançer gibi düşüncelerimi esir alıyor korkuyorum günlük.
gerçek deri kaplı günlüktür. üzerinde kahve izi, sigara yanığı vardır. çok içli görünür ama yavşağın tekidir aslında.
sevgili günlük,
bugün erken kalktım. sabahın 11 buçuğunda kedim diyalektik, piercingimi yalayarak uyandırdı beni. tahmin edeceğin gibi yine akşamdan kalmayım. neyse ki kahve var! bir de ne göreyim!? coffe mate'im bitmiş ve süt yok. biliyorsun biraz alerjiğim. her marka süt içemiyorum. senin anlayacağın kahvemi sert içmek zorunda kaldım. biliyorsun, o kremamsı oluşum antidepresanımın kana karışmasını hızlandırıyordu. yani gün boyu süren kekremsi ruh halim, ontolojik dertlerim akşama kadar sürdü. üstüne de baş ağrısı.. akşamüstü gibi bir mastürbasyon yapıp biraz gevşedim. baş ağrısına da iyi geliyor ya meret.. kendime gelir gelmez haneke'nin cannes'da ödül alan filmini izledim. şiddeti bu kadar güzel anlatan bir yönetmenle aynı yüzyılda yaşamak biraz olsun teselli ediyor bu esrik varlığımı. önümüzdeki hafta trene atlayıp trenle kars'a gidip fotoğraf çekme planım galiba bir hafta daha yatacak. malum... bu ara konserler, festivaller çok yoğundu. bir de diyalektiği kısırlaştırmak zorunda kaldık son icraatından sonra. ne kadar içime sinmese de, onun doğasıyla oynamış, hadım etmiş olmanın yükünü taşıyor olsam da onun o güzel yavrularının sokakta katledildiğini görmek daha çok yaralıyor ruhumu. medeniyet bize başka şans bırakmıyor günlük. neyse günlük, akşama umay ile suşi yemeğe gideceğiz. tam 15 gündür suşi yemedim. inanabiliyor musun buna? neyse sonra da eve dönüp suskunlar'ı izleyeceğiz gizli gizli. sıkıldım. gidiyorum ben. belki terapiye başlarım yeniden. offff!
