Haklı bile olsa insan, zaman zaman aklına gelir ve hüznü en derinden hisseder. Bazen kızar, sinirlenir, haklı olmanın gururunu yaşayıp hüznü gidermeye çalışır egosundan, kibirinden, haklı olma içgüdüsünden ve bencilliğinden ödün vermeden. Haklı olmak ve/veya öyle olduğunu düşünmek eşsiz bir rahatlama hissettirmez mi zaten insana? Peki kibiri, mantığı, egoyu ya da bencilliği bir kenara bırakırsak hala aynı hisler var olur mu? Belki itiraf etmek yine de zordur ancak durumu hazırlayan olaylar her nasıl olursa olsun; küçük bir anı, bir hatıra, bir anımsama yeter 'dost'u özlemek için. Ve ne kadar zaman geçse de can yakar her daim.
kardeşinden öte olur bazen. herşeyini paylaşır, herşeyini konusursun. girgirinda efkarinda dibine kadar yaşarsın.yanlış yapsan cekinmezsin paylasirsin. sana akıl verir gocunmazsin. rezil olur muyum diye korkmazsin. dost başkadır. onu kaybetmek zordur. insanın bir tane dostu olur. onu kaybetmek harbiden zordur. boşluğu doldurmak zordur. eğer bir dostunuz varsa kıymetini bilin. bunca rezil, insanlıktan cikmislarin arasında dostu bırak insan. bulmak zor.
dostluk kavramı insanın sığındığı var olduğundan beri en sevdiği kavramdır. insan arkadaş olur kardeş olur eş olur akraba olur ama dost olmak isminin hakkını vermek zordur. bir dostluğu elde etmek için aylar yıllar zamanlar anılar bir ömür verilir. bir dosta bir ömür feda edilir. tüm bunları göze alıp bir kişiyi dost edinmek o dostu sahiplenmek güzeldir. dost dediğin zor zamanda yanında olan elini tutan tuttuğu zaman bırakmayandır. bugüne kadar elinizi tutana dost demek yerine yüreğinize dokunana dost demeyi tercih etseydik belki gidenlerin hiçbiri gitmeyecekti.
insan sevgili yaparken bile önce o insanın dostluğuna bakmalı ki şahsen en önemlisi budur. dost olan her şey olur. bir kadından dost oluyorsa anne olur arkadaş olur eş olur sevgili olur erkek içinde aynı şeyler geçerli. dostuluğun değeri illa kaybedilince anlanan bir kurummuş gibi oldu. her giden kıymetli midir bilinmez ama dosttu kaybetmek acıdır. dostun gerçekten ölmesi belki insanı üzer kalbinde bir matem oluşturur fakat yaşarken en kıymetliyi öldürmek herhalde insan için en zor olanıdır. zor günlerin kurtarıcı bir ömrün savunucusu yol arkadaşı olanı yolda bırakmak ya da yolda bırakılmak acı..insan elindekinin kıymetini kaybetmekle anlayacaksa kazanmanın tadı sadece bir ego tatmini gibi duruyor. bu da samimiyetsizlik olarak gözüküyor. kaybedilen her dost ömürden giden bir parça gibi. en kıymetli dost seni kaybetmek bir acının başlangıcı gibi sonsuz bir matemin kapanışıdır. dostluğunun anıları ömrüm boyunca baş ucumun en değerli kitabı gibi yanımda olsa da bir daha açıp okumayacak kadar beni korkak edecek. sevgili dost bir gün geri dönmek istersen kapım sana açık demeyi çok isterdim ama sen giderken tüm kapıları söktün. ey dost severler dostuna değer verenler. dostunuzu sevin kıymet verin gidecek olsa bile evinizin en güzel köşesinde bulunacak bir tablo gibi saklayın. dostlar gitse bile aslında hiç gitmezler. evet.
Yıllar geçse de acısı dinmez. Adını duyduğunuzda fotoğrafını gördüğünüzde her şey daha da zorlaşır. Kim gelirse gelsin yeri dolamaz doldurulamaz. Hiçbir zaman unutulmaz.
Burda o kaybeder edebiyatı yapanlara sözüm şu ki bir süre sonra eksikliğini hissediyorsunuz. Ortak anlam yüklediğiniz herşey yitiriliyor sizin için. Bir boşluk oluyor içinizde. Güzel insanları sakın kaybetmeyin.
