zaman zaman tahmin edilebilecek etkiden çok daha yoğun, aşırı olabilen etkidir.
geçenlerde iş yerinde, 5. kattaki bölümümden, zemin kata doğru sigara içebilmek amacı ile harekete geçtim. asansörün önüne geldiğimde 6. katta oyalanmakta olduğunu gördüm... "hay mınakoyim" diyerek içimden bastım çağır'a. asansör geldi "din dooon" kapı açıldığında içeride 6. kattaki yönetici kadrodan 2 kadını gördüm karşımda. birisi ile az-buçuk kelamımız vardı ve asansörün boş olan tarafına sırnaşırken tebessüm ile selamlaştık. o sırada kate'ler, ben'ler havada uçuşuyordu ve "sayid" dememeleri için oldukça ilgisiz duruyordum. ki dizinin ilk bölümünden gayrısını izlememiş birisi olarak aksi bir tavır beklemezdim şahsımdan. ama ibnetor ev arkadaşlarım "sayid aşağı, sayid yukarı" diyerek ve makro iktisat dersinde üçüncü sezonun kritiğini yaparak bezdirmişlerdi vakt-i zamanında...
ve beklenen an gelip çatmıştı ben bilinçaltımın bütün bu karmaşasıyla boş boş aynaya bakarken. tanımadığım yönetici kişilik "sayid de çok tatlı." dedi. ve topu topu göt kadar bir asansördeydik. ömrümün en uzun geçen birkaç saniyesi bu olmalıydı... oralı olmamak(ya da oralı görünmemek) adına yoğun bir çaba sarfediyordum. ama kafamı çevirmiş bulundum... karşısında "yapma" dercesine bakan bu meraklı zavallıyı gafil avlamışçasına tanışık olan öteki girdi lafa "benim favorim, bitiyorum" diye. ve o an bildiğin suratıma bakıyordu. sadece "ben diziyi izlemedim." diyebildim bu durumdan sadakatime sadık kurtarabilmek adına paçayı... komiklerine gitmiş olmalı ki güldüler ve tam bu sırada asansörün kapısı açıldı ve kendimi dışarı attım. gaz odasında bu tanışık olan gene yanıbaşımdaydı ve "ne kadar da benziyorsun sen sahiden sayid'e" dedi. "olabilir ama o sayid, ben poisonx'im ve böyle olması da tercihimdir." dedim ve sonra düşündüm kendi kendime insanın kendisi olması kadar güzel birşey daha olamaz şu dünyada.
