Gustave Flaubert'in kitabı.Aşağıdaki paragraf benim için müthiştir.
Kuşkusuz insan,kendisine bir kez bile hayatın ve ölümün ne olduğunu sormadan yaşayabilir ve hatta ölebilir;ama yaprakların rüzgarın nefesiyle titreyişine,derelerin çayırlardaki yılankavi akışına,hayatın şeylerin içinde akarken bulanıklaşmasına ve girdaplar oluşturmasına,insanların yaşamalarına,iyilik ve kötülük etmelerine,denizin dalgaları yuvarlamasına ve gökyüzünün ışıklarını yaymasına bakan ve kendisine:"Bu yapraklar neden? Su neden akıyor? Hayatın kendisi neden bu kadar korkunç bir şelale ve gidip ölümün sınırsız okyanusunda kayboluyor? insanlar neden yürüyorlar,karıncalar gibi çalışıyorlar? Fırtına neden? Gökyüzü neden bu kadar temiz ve yeryüzü bu kadar rezil?", diye soran kişi için bu sorular,içinden çıkılmayan karanlıklara götürür.
Ve kuşku sonra gelir; söylenmeyen ama hissedilen bir şeydir bu.insan o zaman,kumların içinde kaybolan ve her yerde,onu vahaya götürecek yolu arayan, ve çölden başka bir şey görmeyen yolcu gibi olur. Kuşku, hayattır.Eylem,söz,doğa, ölüm,bunların hepsinde kuşku!
Kuşku ruhlar için ölümdür;eskimiş ırklara bulaşan bir vebadır,bilimden gelen ve deliliğe sürükleyen bir hastalıktır.Delilik mantığın kuşkusudur;hatta belki mantığın kendisidir!isteyen kanıtlasın.
