sayfalarca yazdım şimdi, elimde kırmızı bir kalem... kareli bir defter sayfasında bakıyorsun geceme. hiç bilmez, hiç tanımaz ya seni ellerim, yüreğim bilir bilirim.
uzar geceler. öyle noktalara gelirim... çelişkidir girdabı zihnin, umudun vaad ettiği umutsuzluk ve en manalı anda kopan ruhsuzluk... şimdi inanmak geliyor içimden neye inanacağımı hiç ama hiç bilmeden. sonra diyorum ki; boşver!
sonrası yine hüzün, yine hüsran... bizim kaderimize gelmeyecek olanı beklemek düşer...
bir defter sayfasından geceye bakmaktır sana bakabilmek. bu defter sayfasında saklıdır tüm yaşanılanlar ve asla tekrar yaşanılamayacak olanlar. bir defter sayfasından geceye bakmaktır seni düşünmek. bu defter sayfasında saklıdır senin hayalin ve gölgen...bir defter sayfasından geceye bakmaktır seni sevmek. bu defter sayfasında saklıdır sevgi fısıltıları ve sevgiye dair her siyah matem...
yine takılır aklına koca bir soru; nedir hayatın amacı? buldun mu ki bu sorunun cevabını? yaşamak dediğin nedir bildin mi ki, farkına vardın mı ki nefes almanın ne kadar özel olduğunun? sevmek diyorsun şimdi; sevmek. yaşamayı bilmezken daha bu nasıl sevmek? bu ne çelişki ah, bu nasıl sevişmek? kapatmışsın yüreğini hem de sımsıkı. oysa sen kabul edebilirim zannediyorsun geleni? söylesene bu nasıl olacak? o kadar imkansızken düşler, o kadar yarımken susuşlar?...
şimdi yine bakıyorsun bir kağit aklığında kara geceye? gece soğuk, gece kalabalık, gece alabildiğine yalnız. ışık hem çok yakın, hem de çok uzak.
