her nefesin farklı, her saniyenin ömürden kaybolan bir bütün olduğunu düşünürsek, yaklaşık beş saniye önce bir daha geri gelmeyecek seyler başlığına tıklayıp bu başlığa entry girmeye karar verdiğim an.
Çocukluğumuz.
Asla geri gelmeyecek.
Asla o fotoğraflardaki kadar güzel bakamayacağız bir daha.
Asla o denli masum olamayacağız.
O denli temiz olmayacak ellerimiz.
Dudaklarımız.
ışıl ışıl değil artık gözlerimiz.
Günahlarla dolu defterimiz.
Ayıplarla dolu.
Bir gofretle dünyalar bizim olurdu.
Lunaparka gitmekti en çok istediğimiz.
Bir başka gözle bakardık dünyaya.
Güzel bir yerden bakardık.
Bir daha o denli güzel görünmeyecek bize dünya.
Hayat o kadar kolay gelmeyecek artık.
Keşke yitip gitmeseydi elimden masumluğum.
Ama gitti.
Ve asla geri gelmeyecek.
Fotoğraflara bakıp ağlamalar, pişmanlıklar hep sürecek.
