hislerinin zamanla kayboldugunun farkina varan kisinin hissettiğidir. artık büyümüştür, küçük şeylerden mutlu olmak aptalca gelir. bu insan zamanla mutluluklarını da küçümsemeye başlar. yıllar önce yaptığında çok sevineceği bir eylemi gerçekleştirirken, artık bundan tat almamaktadir. sonuçta, o da bir hayat gerekliliğidir. hayatın akışı içinde kaybolup gitmiştir o sevinç de.
zamanla duygularını da yitirir, eskisi kadar mutlu olamayacagini bilir, ancak eskisi kadar da uzulmez her şeye. kendince bakmaz artik olaylara, diğerleri kadar objektif ve duygularından uzak yaklaşır hayata. bazen geçirdiği mutlu günleri yad eder "ulan nelerle avunuyormuşuz be" der güler geçer. alaycı bir sitemle yaklaşır hatıralara. ancak o gün, o minimal sahneden aldığı tadı ileride nice görkemli yaşantilarda bulamayacaktir.
zaman gecer, insanlar değişir , yaşamak güçleşir, düzen yozlaşir. ve mutluluk hep o tozlu sayfalarda küçümsenen bir ani olarak kalir. bir daha eskisi kadar mutlu olamayacağini anladikça mutsuzlaşır insan, o kulvarda bir kez daha kaybeder şansını, bir kez daha yok olur sancilarinin furyasinda.
karşılaşılan somut getirilerle insanın zaman zaman içine düştüğü ama düşe düşe artık bundan da bir şekilde çıkarım dediği söz öbeği.
her kayıp yeni bir başlangıcın habercisi değil mi?
bütün yitirilmeler kaybolan masumiyetlerin yeniden gün ışığına çıkması değil mi?
evet zaman zaman ruhsal yapımız bu şekilde düşünmeye yol açabilir ama beynin kendini yenilemesi yada yenilemek zorunda kalmasıyla tekrar insan belkide hiç olmadığı kadar mutlu olabilir.
gerçi günümüzde buna inanmak,yakaladığın mutluluğun tekrar var olabilceğini bütün bu iğrençliklerin içinde düşünmek zor olsada inanmak zorundayız.
