bu hisse kapılmak, yine de içten içe, hadi bak halime allahım, bir daha eskisi gibi sevemezsem kimseyi, neye yarar bu yaşam diye haykırmaktır. hani derler ya, bir anlık sinirle söylenmiş şeyler diye, bu da , bir anlık duygu sarsıntısı, tükenmişlikle kapınılmış bir histir işte. insan illa ki sever ya, kimse bilmezse kendi bilir sevdiğini, bu da bir daha eskisi gibi sevemeyecek olmaktan iyidir.
yalnızlığa alışıyorsun,
gözlerin kapıda,kulağın telefonda
bir ses arıyorsun
bir nefes
sonra ağlamayı öğreniyorsun
daha,yazmak anlatmak istiyorsun
lakin üşeniyorsun.
Bu biraz masumiyetle alakalı bir şey. Elinizden o masumiyet gittiğinde hayata olan bakış açınız değişiyor. Bir kere kırılan şey belki geriye yapıştırılır, ama asla aynı görünmez.
Belki bir daha sevebilirim. Ama bu aralar duygularım ne kadar hızla gelişiyorsa o kadar hızla da geriye sönüyor. Bunun sebebinin fazla mantığa bağlı biri olduğumu düşünüyorum.
Ah, konudan sapmışım.
Birini sevmek gerçekten zaman ve sevgi istiyor. Bunu aşık oldum sonra reddedildim diyenlere söylüyorum. Çünkü bir daha aşık olamam diyenler aşık oldu. Ama bir daha eskisi gibi sevemem diyenleri gerçekten yaralı gördüm. Bunun sebebi de sevgi duygusunun aşkın ötesinde olduğu, iki kişinin birbirlerine gerçekten bir şeyler katmaya başladığı, birbirlerinin hayatlarının parçaları olmaya başladığı zamanlarda kendini göstermesi.
Bir daha eskisi gibi sevebilmek için önce kendi yaralarımızın kapanması gerekli.
artık el yordamıyla bulursun her şeyi ve duvarları yoklayarak gidersin odadan odaya
yürüyemezsin ve biri kucaklasın da yatağıma yatırsın diye beklersin
biri saçını tarasın, ellerin tutmaz olmuş artık
şarkı da dinleyemezsin artık
lâlken söyleyemezsin de
ama
bir gün
biri dokunur kalbine
lan ben hiç sevmemişim ki daha önce dersin
o yüzden
dert etme
geçer
sevgi sakata dokununca şifa olur
geçer.
psikolojiktir, kendini öyle şartlandırırsan sevemezsin, ama şartlandırmazsan eskisiden bile daha çok seversin.
yani olay sevgisizlikte değil sende bitiyor.
