-erik dalmaya gitmek.
-körebe oynarken yalandan yere kızların memelerini mıncıklamak.
-tüm aileyle beraber yanan soba eşliğinde sabah kahvaltısı yapmak.
-okulda ışıkları kapatıp kızların memelerini mıncıklamak
-oyuncak arabayı raptiyelerle süsleyip hava atmak
-yakalambaç oynarken kızların memelerini mıncıklamak.
-yılbaşında tombala diye bağırmak.
-o piti piti diye sayarken her 'piti' deyiş de parmağı kızın memesine dokundurmak.
-1 tur istenilen bisikleti kaçırıp akşama geri vermek
-doktorculuk oyunu oynarken kızın meme( tamam lan tuhaftım ben )
vs vs. unutulmayan anılardır.
edit; bayrak yarışında bayrak yerine kızın memesini avuçlamak. ( bu da asla yaşanmaz bu da. )
her gece uzun uzun kar yağardı eskiden. turuncunun koyusuna çalardı gecenin rengi. beyaz tanelerle süslerdi gökyüzü geceyi. kar durmazdı eskiden. sabahlara kadar usul usul yağardı derinden.
yer sofrasında yenilen yemeğin bambaşka tadı vardı damaklarımda. sobanın kenarında kurumak üzere dizili bırakılmış ayakkabılar gözüme çarpıyordu. sobanın sevimli sesi pişen kestanelerin melodisine karışıyordu odada.
annem topladı yer sofrasını. babam henüz yerden kalkmamıştı. elini uzattı bana doğru.
"beni kaldırabilirsen gerçekten delikanlı oldun demektir." dedi.
gülümsedim. küçük ellerimle babamın kocaman ellerini sıkıca tuttum ve tüm gücümle kendime doğru çektim. beceremedim, babama baktım göz ucuyla gülümsüyordu.
"daha var." dedi.
"galiba daha var baba." dedim...
aradan saatler geçti. buz tutmuş yatağa girince yorganın altına girip ısınmak için hızlı hızlı nefes almaya başladım. çok geçmedi belki iki dakika. yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum.biraz üşümek için başımı yorganın dışına çıkardım. gözlerim perdenin kenarındaki pencereden görülen sokak lambasına kaydı. kar yağıyordu.
sevindim kar yağışına. kimsesizleri düşünecek yaşta değildim belki de. kimsesizliği düşünecek yaşta değildim. pencerenin buğusuna sevdiğim ama sevdiğimi söyleyemediğim kızın baş harfini yazdım. hemen sildim sonra utandım biraz.
bir süre kar tanelerini izledim. kendimi cesaretlendirip pencereyi açtım, bir tutam kar aldım. tadına baktım, soğuk ve huzurluydu. tarifini koyu turuncu gökyüzü biliyordu bir tek. bir yaz günü annemden kar istemiştim de "kışı bekle yaparım" demişti..
biraz daha izledim koyu turuncu geceyi. pencerenin yanına sandalyeyi çektim. ayaklarım yorulmuştu. üstüme battaniyeyi örttüm. ayaklarım yere bile değmiyordu daha.
uyuyakalmışım pencere kenarında.
annem gelip kaldırmış gecenin bir saatinde.
farkında değilim melek ellerin dokunduğunu bedenime.
ve yaşamımın en güzel uykusunu uyumuşum o gece..
Bir daha kimseye pullu zarfta mektup yollayacağımı sanmıyorum.
Msn kullanacağımı da sanmıyorum.
Bir daha geometri sınavından yüz de alamam.
Geçmişime dokunmuş olan Sevdiğim insanların büyük bir çoğunluğunu ölene dek bir daha göreceğimi de sanmıyorum.
Son olarak bir daha asla 6 yaşında bir çocuk olarak kumları kazıp bunların altında ne var acaba diye düşünüp deniz kenarında karpuz yerken günbatımını izlemeyeceğim.
Ee ne anladım o zaman yaşamanın ne anlamı kaldı? Anlamsız oldu ya.
büyükbabamı diyaliz merkezinin servisine bindirirken ki hali aklıma geliyor. emeklemeye yeni baslamış küçük bi bebek gibi dizleri titrerdi. şimdi aklıma geliyor servise indirip bindirmek pendikten gebzeye giderdim.
büyükbabamı 2013 de kaybettim. belki yaşamadığım için böyle diyorum ama babamı kaybetsem bu kadar üzülmezdim sanırım. çünkü babam yurtdışındayken hep ona baba derdim. benim için hepte öyle kalacaktır.
not: formatın anasini aglattim ama ne yapayım bugün ölüm yıldönümü ve bir saniye bile aklımdan çıkmıyor.
