Güneşin dünyaya doğması gibi doğar hayatına bir kişi, bir insan ve biri. Habercisidir güneş sebebiyle güzel bir günün, güzel bir hayatın, yaşamın. Habercisidir güzelin, güzelliğin; habercisidir güzel olan her şeyin.
Sevilmeye yeltenir o kişi, başarır zaten. Başarsın zaten; girsin istenilir, yaklaşsın yanına. Bazı şeyleri itiraf edememek olmadığı anlamına gelmez ki. Söyleyememenin sebebi olan mahcup utangaçlık, yakışır üstümüze. Bunun zevkini çıkarmak, geldiği gibi yaşamaktır sevmek bazen. Bazen tuhaf gelen şeyleri yapmaktır, tuhaftır. Öyle olsundur zaten, farklı olsun, farkı olsundur. O girerken yavaş yavaş hayatına, sen garipsersin. Daha en başta duyguların dengesizleşir. Sebepsiz küsmeler, nedensiz affetmeler vardır beyninde. Ne olduğunu anlayamazsın anlayamayacaksın da. Sadece bir şeyler olur, bir yol gözükür sen yürürsün, yürürsün.
Bu garipseme sebepsiz hüzünlere ve mutluluklara da sebep olur. Üzüldüğünü fark edersin; sebebini ararsın, yoktur veya sebebini itiraf edememektedir kalp vicdana. Üzülmeye devam edilir; devam edecektir bünye ta ki o, sesini sana duyuruncaya dek veya kendisini hissettirinceye dek. Sonra sebepsiz hüznün yerini sebepsiz mutluluk alır. Sevinir bünye, bir çocuktur adeta. Oyuncağı olan bir çocuk, beş kuruş bulabilmiş dilenci, ilham perisiyle barışmış müzisyen gibi; nedensiz, sebepsiz. Sorgulamaz zaten bünye, eğer keyfi yerindeyse. Eğer görmeye değil bakmaya yeltenirse. Eğer bir şey hissederse, eğer bu his içinizde ufak kıpırdamalara sebep olursa..
Dünya daha bir güzel gelir sanki. Kuşların ötüşü daha bir içtendir, yemyeşil yapraklar vardır, sıcak ama hafiften esen hava, tertemiz deniz... Sanki bitmeyecek bir bahardadır dünya, sırf ben mutluyum diye, sırf o mutlu diye. Hayatın değerini bilmeyenlere inat, hayatın ne kadar güzel olmadığını göremeyenlere inat, kendime inat mutluyum.
Bir Ce yetiyor bazen mutlu olmaya, tek Bir Ce yetiyor yaşamaya..
