ve dünyaya şimşek olup çakmak, yağmur olup düşmek, ama yine de dünyaya ulaşmak bir şekilde. sessiz gemileri sevmem ben. bir çok giden, memnun ki yerinden, çok seneler geçti, dönen yok seferinden masalına da inanmam yahya kemal beyatlı gibi.
hüzünlü anlarda zihinde beliren bir istektir. çoğu zaman çaresizlikten, zaman zaman hayalperestlikten...
...
ilk sevdiğin adam, seni terk eder gider bir gün, arkasından çaresizce bakarsın. gitme diyemezsin, bırakma beni baba!
gider, duymamazlıktan gelir ve gider... yaşlar geçer. sen, gün geçtikçe derisi kalınlaşan, kabuk bağlamış yaranla yaşamaya alışırsın. zaman zaman kaşır kanatırsın, oturur ağlar, isyan edersin ama elbet alışırsın.
bir gün bir adama aşık olursun tekrar, saçını okşamasına tav olup. ölesiye seversin. ancak içindeki yara geçmişi anımsatır her "çok seviş" anında. "gidecek o da, terk edecek, ona kendini adama, duymayacak seni, gidecek..."
korkar kaçmaya başlarsın. "o" terk etmeden, kanatmadan, ağlatmadan... sen yapmış olmak için hepsini, sen yaşatmış olmak için, gidersin...
sevgisizlik, hayatının dört yanına duvarlar örer. ortasında yapayalnız kalır, altından kalkamazsın. dört duvar arasından kafanı kaldırıp gökyüzüne bakarsın bir gece, yağmur getirmiş bulutlar. gri intiharlara özenip, üzerlerine çıkmak ister bir yanın, diğer yanın çığlık çığlığa bağırır ardından; gitme, bırakma beni!
ve sonra o bulutlardan yağmur yağar üzerine, ağlarsın...
...
"sen gittikten sonra yalnız kalacağım. yalnız kalmaktan korkmuyorum da, ya canım ellerini tutmak isterse..."*
