Eve getirirsin, çiçek içindedir. Bir bakmışsın tüm çiçeklerini dökmüş. Buna rağmen ölmez, kocaman bir dal orada durur dimdik. Bir tomurcuk verir, hah dersin herhalde eskisi gibi çiçeklenecek. Suyunu verirsin düzenli, yerini sevmez yeni bir yer verirsin, o tomurcuk orada öylece durmaya devam eder. Çabana karşılık vermez. Bekleneni asla vermez. Memmun etmekten hoşlanmaz. Kendine ait planları var gibidir.
Bu daha kendine gelemez dersin, sıkılırsın bırakırsın. Bir gün bir bakmışsın tomurcuk içinde, 1.5 sene sonra birkaç bardak su sonrası çiçekler açmış. Tamam dersin hep böyle çiçekleri durur, durmaz.
Domuzluğumuzu sahiden çok benzetirim hep. Bir çiçek domuz gibi inatçı olur mu? Orkide öyle.
Küstüm çiçeği olurdum. Yapraklarına dokunduğunda birkaç saniye içinde önce içine kapanıyor sonra dikenlerini çıkartıyor. Bunun bile savunma sistemi var. Şıp diye tepki veriyor. insanlara karşı da böyle net olmak lazım. Diğer türlü nerede durmaları gerektiğini, sınırı aştığını bilmiyorlar.
Sarmaşık olurdum bence, insanları hangi sıfatla olursa olsun hayatıma kolayca alır, ne kadar kazık yersem yiyeyim zor çıkarırım hayatımdan. Sarmaşıkta seçim yapmayan asalak bir bitki işte. Doğru yerinde olduğu zamanlar güzel, her iklime uyumlu fakat yanlış yerde durmakta ısrarcıysa çirkin ve o alanın sahibine ayrı bir külfet.Umarım doğru zamanda doğru yerde kök salacağım zamanlarım olurda ne köklerimi kesmeye beni kurutmaya çalışırlar ne de ben gitmek için ısrarcı olurum.
Papatya. Kendi kendime yetişir, kendi kendime solarım. Kimsenin sulamasına, bakmasına, ilgisine, sözüne ihtiyaç duymadan güneşe dönerim yüzümü. Ömrümü tamamlar solar giderim.
Ama insanız işte. Ben bana yeterim, ne halinız varsa görün diyemiyorsun. Duygusal ihtiyaçlar falan filan...
