bireyin kendini boşlukta hissettiği zamanlarda ilgisini yoğunlaştırdığı bir insana karşı kendi içinde farklı duygular besleyip yine olmayacak anlamlar yükleyerek o insana olan yakınlığını gözünde büyütmesidir.
aşık olduğunu sandığı insan, mantıken boşluktaki insanın aşık olmak istediği kişidir. ancak karşısındaki insan hiçbir zaman hayalindeki aşık olduğu ruh ile bir olmaz, olmayacaktır da. bazen gerçek aşkı o kadar arayıp da sonunda bulduğunu özdeşleştirdiği kişi ile davranışlarını kontrol altına alıp onunkilerle eşleştirdiğinde onu öyle yüceleştirir ve kusursuz hale getirir ki, duygularının kendi bilinç altında boğulmasına yine kendisi neden olur.
hayal gücünde yarattığı kişilikle aşık olduğunu sandığı karakterin aslında birbirinden çok farklı iki beden ve aynı beden içerisinde yaşayan birer ulaşılmaz ruh olduğunu anladığında ve bu yüzden hiçbir zaman da aynı olup uyuşamayacaklarını farkettiği anda ise büyük bir hayal kırıklığı kendisini kaçınılmaz bir son olarak bekleyecektir.
Sonu gelmeyecek ; sürekli başka bedenlerde kendini aklamaya mahkum rahatsız edici bir yolculuk , yıpratıcı bir yalnızlık , tuhaf bir depresyon inşaası.
ruhunu beğendiği bir insandan dış görünüşü yüzünden uzak duran insanların yaptığıdır, yada hepimizin zaman zaman içinde bulunduğu davranıştır. insanoğlu nedense hayalinde bir kişi yaratır; saçları şöyle olsun, gözleri bu renk olsun tarzı bir yaratma değil de 'benim gibi rus edebiyatını sevsin o da.' yada 'beraber kısa filmler çekelim, oturup saatlerce fransız sinemasının güzide örneklerini izleyelim ' tarzı kişilik özelliklerini kurgulama bu bahsettiğim. işte insan birini görüp aşık olduğunda ister istemez onun sadece görünüşüne aşık olmuş olmak istemiyor, bu yüzden de bu kişiyi hayallerindeki insana benzetmek için ona hayallerindeki kişide olmasını istediği özellikleri ekliyor, bundan dolayı normal bir eylemdir aslında bir bedene hayali bir ruhu yerleştirip adına aşk demek; aşkın ne olduğunu yada neden aşık olduğumuzu anlayamadığımız için bulduğumuz bir kaçış yoludur.
oldukçe gündelik ve gerçekçi bir tespittir bu..hele sosyal medya dünyasındaki aşkları şıp diye özetlemektedir.
böyle bir aşkta ruh ve beden birbirinden bağımsız olarak imgelenmiş olmakla birlikte bu bütünselliğin beyinde tasarlanan halinin çoğu zaman gerçekçilikten uzak ve hazzın da etkisiyle basit bir "tasavvur etme" durumundan ibaret olmasının mantıksal farkındalıktan uzak oluşu görece olarak bu "sahte" yada "sahici" duyguların çeşitli aşamalardan geçerek "aşk" anlamında bir niteleme kazanması doğal bir sonuçtur aslında.
."platonik" te denebilecek bu aşk, zaman içinde,birtakım algıların da değişmesiyle birlikte bedenin ruhla veya ruhun bedenle çatışıp birbirini nötrleştirdiği durumlar sonucunda farklı boyutlara bürünmesi ve bir zaman sonra anlamını yitirdiği ruhsal bir esinti haline gelir...
