olgunlaşma evresi tamamlanana kadar, kendi olana kadar bir bebek, bebeklikten çocukluğa ve gençliğe dair surat ifadelerini, yürüyüşlerini hep birilerine benzetiriz.
küçük kızım hazel'in gülümsemesini babama, böyle yamuk ağzıyla, ağzının bir yanıyla sevimli sırıtışını, üstte tek, altta iki diş görüntüsünü babamın sinsi "yürü lan at arabası" der gibi bakışına benzetiyorum.
ellerini iki yana açıp yanaklarını şişirince bana benzemesi yok mu ? paha biçilmez.
böyle ağlarken laps diye durup gülmesi ve hatta kahkaha attığı anda yumuk gözleri annesine...
ellerini sağa sola çarpıp "hazel" deyince mala bağlayıp bakışı ablası deniz'e...
bu çocuk kime benziyor sorusuna, tüm akrabalarıma anneme, babama, bana ablasına, teyzesine ve anneannesine zaman zaman şükrü dedesine, benziyor da benziyor...
bir bebek mimiklerinde tüm akrabalarını taşır, bir bebeği en sevimli yapan da budur.
