bir babanın kız çocuğuna yapabileceği en kötü şeydir.
Kırıklarım ayaklarıma dolanıyor, ayaklarım kanıyor. Bazen geceleri uyanıyorum, uyuyabilirsem elbette, rüyamda seni görmüş oluyorum, kanıyorum.
"Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum"
Baba, sana kırgınım, sana paramparçayım. En çok senin köşelerine dağıldım. Seni o mahkemede gördüğüm son gün... ah baba ah, en çok sende birikti kırıklarım. Sarılmadan sevişmeyi öğretmeyecektin bana. Affetmek gibi, koskocaman şeyleri öğretecektin. Göğüs germek gibi basit, kararlı olmak gibi zor şeyleri öğretecektin. Beni kendi içimde yakmayacaktın. Yargıcın karşısında bile, seni affederdim baba, hala şansımız vardı. Ben sana hiç git demedim ki. Yapma dedim baba, yapma. Lütfen dedim, yapma dedim.
"Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum"
Nefes aldığın sürece çözülmeyecek bir sorun yoktur derdin bize. O zaman bunu da çözebilirdik. Affetmek büyüklük değildir baba, çocukluktur. Ben çocuktum, ben hep çocuktum, affederdim. Hislerim bencildi ama hissettirişim özverili. Anlatılamayacak kadar özeldi, biliyorum, anlatmayacaktım baba. Anlatmayacaktım ama kardeşimin günlüğünde de aynısını gördüm. Neden böyle yaptın, bana, liv'e, anneme?
"Siz hiç hamama gittiniz mi?
Ben gittim lambanın biri söndü"
Sorusu olmayan bir cevap gibi yapayalnızım. Dünyanın köşelerine dağılmış puzzle parçaları gibiyim. Nerede olduğumu bile bilmiyorum. Beni şarkılar sahipleniyor baba, tutuyorlar ellerimden parka götürüyorlar küçüklüğümü. açık renk saçlarımı tarıyor şarkılar, buklelerimden seviyorlar beni. Senin sevmediğin her tarafımdan seviyorlar.
"Gözümün biri söndü kör oldum
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak"
Benim hayalimi nasıl bir başkası yaşayabilir baba? Var oluşumu sorgulatıyorsun bana, sabah öğle akşam, iki doz. o duruşma salonunda tek sorgulanan sen miydin sanıyorsun? O gün orada bizim ailemiz sorgulandı baba, bütün bağlarımızın en ince yerine kadar sorgulandı.
"Şöylelemesine maviydi kör oldum
Taşlara gelince hamam taşlarına"
O duruşma salonunda hayallerimiz kaldı, bana yemek yapmayı öğretmedin hiçbir zaman. Makarnalarım bile hep az tuzlu oldu. ilk erkek arkadaşımı eve getirdiğimde sen yoktun, liv'in kazandığı ilk madalyada, abim bisiklet sürmeyi öğrendiğinde, kardeşim öldüğünde... sen hiçbir zaman olmadın baba. Ama biz hep aynı evde, aynı karamel rengi çitlerin arkasında, aynı çimlerin üzerinde, aynı elma ağacının altındaydık.
biz o ağacın altına inşa ettik hayallerimizi, o ağacın kenarına koyduk trambolinimizi, o ağacın kenarına kurduk lacivert çadırımızı. Kar yağdı, yağmur yağdı, güneş açtı. Biz aynı elma ağacının altındaydık. Oradan seyrettik kayan yıldızları, kuzey ışıklarını. Gökyüzünün yeşil, mor, sarı, pembe olduğu gecelerden birinde kaybettim alamadığın bekaretimi. anlatma fırsatım olmamıştı değil mi?
ben korkuyordum, hep korkuyordum. Bir babam yoktu. Babamın olmasından korkuyordum. Arkadaşlarım babalarıyla kavga ediyorlardı, kapris yapıyorlardı. Aslında benim de kaprislerim vardı baba, sadece sen yoktun. Seni gördüğüm son gün, o salonun iki ayrı kapısından çıktığımız gün olmamalıydı. Senin için, sizin için kısacık olan o son göz göze geldiğimiz anın ne kadar uzun olduğunu kimse bilemez. Gözlerimi hızla halı kaplı tabana kaçırışımı, o anki korkumu...
"Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?"
senin ikimiz için yarattığın iğrenç anılardan kurtulmak için uykularıma bile sığınamıyorum baba. Düşümden, düşlerimden, rüyalarımdan beni düşürmeden çıkmıyorsun. Düşürdüğün yerden büyüdüm. Düşürdüğün yerden kadın oldum.
Senden nefret ediyorum. seni düşünmek dahi beni çok yoruyor. Düşünmeyi bırakmak, mümkün değil. Kanser ol istersen, istersen öl. Nasılsa yoksun.
