imkansız sorgudur. anneler babalar evlatlarını muhakkak sever lakin kırdıysanız haklı olsanız bile kırdıysanız gidip af dilemek evlada düşen bi seydir. anneye babaya gurur yapılmaz.
ha yok ciddi ciddi sevmeme ve hatta nefret belirtileri varsa kesin kanında bi bozukluk vardır. ya öz evlat değilsinizdir ya da dua edin o kan size geçmemiş olsun.
Her baba oğlunu sever elbet ama kimisi bir yolla gösterir bunu kimisi diğer yolla. "Annemden nefret ediyoooruuumm, babam beni sevmiyooo" gibi tutumlar "Kimse beni anlamıyooo" veya "hayat çok boktan abi yeaa" gibi ergenlik dolu düşüncelerdir. Siz nasıl babanızdan sevgi ve ilgi bekliyorsanız o da sizden aynı şekilde sevgi ve saygı bekliyor hatta büyük olarak bir de saygı göstermenizi istiyor. istediğiniz şey konusunda ilk adımı siz atarsanız her şey daha kolay yürüyecektir.
oğlu kendisi gibi olamadığı için değil, oğlu kendisi gibi olduğu için sevmez. şöyle ki ;
hayat mücadelesi,ekmek parası,çocukluktan kalan ağır travmalar v.s, v.s. 68 kuşağı ve civarlarının yüzde seksenlik kısmı hep bu ve benzeri şekillerde hayatlarını idame ettirdiler. güçlü,sert taviz vermeyen yapı türkiye toplumunda hep şart. bu imkanlarla yetişen gençlerin karakterine bakıldığında hep bu şekilde. gülmek mutlu olmaz huzur falan unutulmuş uzak ütopyalar, tek hedef bir eş bir iki çocuk ve para. çocuk oldu iyi hoş güzel, ama sadece doğurtmakla veya doğurmakla iş bitmiyor, cebine parayı fazla fazla koysan da bitmiyor. yaş kemale erince sürekli sistem tarafından yönetilmekten bıkan baba kendi evladını yönetmek istiyor, yönetmeyi başarsa da başarmasa da çocuk hep babanın gözünde suçlu. çünkü baba evladında kendisini görüyor, zamanında aynı sorunlara baş kaldırmadığı için kendisini sevmiyor ve kendisini sevmediği için bu baskıya baş kaldırmayan evladınada gard alıyor. şimdi bunu hangi babaya anlatsan kabul etmez bu kendi içlerinde kendilerine dahi itiraf edemedikleri bir sır. evet bu psikoloji çok değişik bir psikoloji. nitekim insanlar çocuk yapmadan bir değil belki yüz defa daha düşünmeli.
bok püsür işler en iyisi siktir edip yaşamaya devam etmek sonuç olarak insan ailesini seçemez ama hayatını seçebilir.
formatında amına koyduk da ne tanım yazıyım şimdi buna allasen.
sorun babanın oğlunu sevmemesi değildir, oğlundan beklentisinin yüksek olmasıdır asıl sorun. beklediğini göremezse tepkisini koyar ortaya. kimisi susar, oğlu yokmuş gibi davranır, kimisi her dakika nasihatta bulunur. kucağına torun verene kadar bu böyle devam eder.
oğlum çok karışık şeyler bunlar yorma kafanı,kendi çözemez ki,sana bir mazeret uydursun.boşvermek gerek,neticede ölümü dünya farz et ki öldü temiz vede mutlu son.
Birincisi bir cocugun dunyaya gelmesine yol acmak bir erkegi baba ve bir kadini anne yapmaz. Kisi bu rolleri ustlendigi ve roluyle ilgili sorumluluklari yerine getirdigi olcude anne ve baba olur. Dunyaya cocuk getirip kendini anne baba hissetmeyen ve buna uygun davranmayana zaten anne veya baba denmez. Boyle babalarin anne verisyonlari da oldugu icin ikisinden bahsediyorum.
Ikinci olarak kendisini sevmeyen zaten baskasini sevemez, bu cocugu da olsa degismez.
Insanalarin bu hayvan gibi ureme motivasyonunu bir an once kaybetmesini diliyorum. Cocuk sahibi olmak yeni bir arabaya ya da eve sahip olmak gibi birsey olmamali. Esler ,dunayaya getirecekleri cocuga guven ve sevgi ortami saglayip tum ihtiyaclarini yerine geitrecekelrinden emin olmalidir bu karari almadan once. Hedef duzgun ve saglikli bir insan yetistirmek olmali. anne baba tarafindan reddedilen cocuklar sagliksiz bir pskiolojiye sahip bireylere donusuyorlar ne yazik ki. ( hepsi oyle degil , kendini kurtataran tipler de var...)
Herkes anne baba olmasin...
Kalbinde şefkat ve merhamet yoktur. Evladını beğenmemiştir. istediği gibi olmamıştır. Oysa ne verdiysen onu almıştı. Hem eğitim hem genetik, eşekten at olur mu baba...
Babalığın anlamına vakıf olamamıştır. Çiftleşmeye yeterliği olan değil gönlü yiğit olanlar keşke baba olabilseydi. O da sizin şanssızlığınız. inşallah kendi evlatlarınıza canu gönülden ve evlatlarınız her ne olursa olsun sonsuz bir sevgi verebilirsiniz.
Zira ne yazık ki sevgi görmeyen evlatlar, sevgi göstermeyen babalar olma eğilimindeler. Armut dibine düşüyor. Çevrenize baktığınızda iyi ya da kötü babalarının koplayaları adamlar görürsünüz.
Öncelikle sevme işi kendinde başlar. Kendini sevmeyen kendine değer vermeyenin başkasına değer vermesi mantıksız olur. Bunun yanında ailede sevgi ve ilgi ebeveynden çocuğa geçer. Dolayısıyla hiç bir şey göründüğü gibi olmayabilir. Önyargılı yaklaşmamak lazim.
