o kişi benim, zaman zaman ya varsa, yanacakmıyım şimdi ben falan diyorum, korkuyorum, tırsıyorum, ve televizyonda başbakanımız recep tayyip erdoğanı görüyorum, ve allahın olmadığına emin oluyorum.
korkunun ecele faydası olmadığını anlamadığından, korkularını boşa harcaması haliyle sonuçlanır çoğu zaman.
bazen, yaradanını ve ona olan inancını yanlış ifade eden ya da yeterince güzel anlatamayan bir inanana bakarak yaradana inanan böyle ise demek ki yaradan yok diyerek korkularını bastırır.
içi içini kemirirken, mantığı ile durdurur gerçeğe yürüyen yanını.
kazanmak üzereyken kaybettiklerini reddederek avutur kendini.
yaradanın şefkati, anlayışı, affediciliği sarmışken dört bir yanını, insanların acımasızlığına bakarak mutlağı fani yanında arar.
kendi bedeni, eli ayağı, kalbi yaradan aşkına, yaradan aşkı ile gerçeğini haykırırken, o sadece konuşturduğunu zannettiği ağzıyla yaradanını inkar eder.
düşünmez ki düşünmesini sağlayan mekanizma bile yaradanının varlığını haykırarak işlemektedir.
zira düşünerek, isteyerek oynattığı parmağı dahi, onun düşünmesiyle aynı anda hareket eder.
parmağımı oynatacağım dedikten sonra parmağını oynattığını zanneder ama yanılır.
aslında eylem, düşünce ile aynı anda gerçekleşir.
yani düşüncemizi isteyen yaradanımızın hareket etmesini istemesi ile.
zira yaradan ol demedikçe hiçbirşey olmazdı.
bilmez ki onu reddeden düşüncenin varlık sebebi bile yaradandır.
insanı esir ettiğine, kendisini esir edeceğine inanır ama yaradan istese kulu kölesi edebileceği insanoğlunu kendisine isyan edebilecek kadar özgür yaratmıştır aslında.
ve işte bu özgürlüğüdür, iradesidir aslında korkusunu besleyen.
bir yandan isyan ederken, bir yandanda hatasını kabullenme hali gizlidir bu farkındalıksız korkuda.
korkulmaması gerekenden korkmasının tek sebebi kendisidir, bilir.
korktuğu hakikattir, bilir.
ama yine de korkusuna sığınmak yerine ondan kaçar.
kaçar çünkü hakikat olmak ister.
kaçar çünkü yaradanın onu hakikatinden mahrum bırakacağını düşünür.
yanılır.
aslında yaradan, yaradan olarak, onu yaratarak, hakikatine ortak etmiştir.
yaradansız parmağını oynatmaktan aciz bir yokluğa, sonsuz varlık kapılarını açmıştır.
toprak olacağını zannedeni, topraktan sonsuza taşımıştır.
bedeninde taşıdığı atomların, yaradanın kainata ol dediği an varolan atomlar olduğunu tam manası ile idrak etse korkuları yokolacaktır ama o yine kaçar.
her zerresi ile yaradana ait varlığını yaradanından kaçırdığını zanneder ama tüm kapılar sadece ona açılır, bilmez.
isyan etse de, kabul etse de varış onadır.
tek yol odur.
gidişinde, kalışında, gelişinde hakikat adresi sadece yaradandır.
dedik ya, o inkar ettikçe, vücudundaki her bir atom, yaradanının adını haykıra haykıra hakikat çemberinde döner.
aslına döneceği günü arzulayarak, soznsuz varlığından varettiği her bir zerre, ona dönüşü arzulayarak döner.
kuarslar ona dönüşün ateşiyle sonsuzca döner.
hakiki sonsuzun yanında ufacık kalan sonsuz kainat ona dönüşün ateşiyle sonsuzca döner.
ateşi korkutan ateşten küreler, o kainat içinde birer kainat döner.
farkında değildir ama kainatla, ayağını bastığı toprakla, oturduğu masa, sandalyeyle, vücudundaki her bir atomla o da yaradanına dönmenin ateşiyle döner durur.
dönüşü reddetmek durmaya sebeb değildir.
reddetsen de onun için yana yana dönüyorsun.
o, seni çağırıncaya kadar; sana şefkatini uzatıncaya kadar döneceksin.
o, her şeye bir anda dur diyecek ve zaten kendi olan tüm alemi mutlağın yanıbaşındaki hayali de kapsayacak şekilde tekrar kendisine çağıracak.
ya rab, sen ne yücesin ki yarattıkların reddedilmeye şiddetle ve kinle karşılık verirken, tek ve sonsuz olan hakikatinle yarattığının reddine, onu şefkatle sarmalayarak, ona varlık devamı lütfederek, ona sonsuz kere sonsuza denk gelecek çoklukta olan her nefesinde hatasından dönme şansı veriyorsun.
veriyorsun ki şefkatine, sevgine nail olsun.
cehennemi inkarcılarınla bir anda dolduracak kudretin varken, sonsuz sabır yüzyıllarını cennetini tıkabasa doldurmak adına insanoğluna bahşediyorsun.
