cahiliye dönemimde bu espriyi yapar yapar, gülmekten yerlere yatardım.
çünkü o zamanlar egonun verdiği bir üst benlik arayışı, varoluş felsefesi ve aşırı bireyselleşmenin getirdiği çok bilmişlik edasıyla; tanrının varlığı ihtimali beni güldürürdü...günü birlik takip ettiğim bilimsel makaleler, ünlü ateistlerin söylevleri beni çok başka bir boyuta taşımıştı. her şeyi çözdüğümü zannedip inançlı insanlara aptal bir acımayla bakıyordum.
yıllar sonra o basit, hayvani dönemlerimi hatırladıkça utanırım kendimden ve kendini ateist olarak ilan eden tüm liseli bünyelerden.
