ileride ne şerefsiz bi kişilik olacağını çok öncesinden sezip en azından birkaç dua ve menkıbeyle torununu toparlamaya çalışan anneannenin iyiniyetli çırpınışıdır.. ama insanın hamuru bozuksa yapacak bişey yok.
"oy ben kafamı gözümü taşlara vuram" derdi, muhtemelen bu yazıyı okusaydı anneannen annenden için onu doğuracağıma taş doğursaydım da diyebilirdi, yani bütün pişmanlık cümlelerini kurulabilirdi anneannen bu başlığın altına.
genelde güzel yönleri, sevgisi, ilgisi ve şefkatiyle hatırlanan/anılan anneannelerin yaptıkları ve/veya yapabilecekleri en büyük şerefsizliği irdeleyen sorudur, ki şahsım için daha çocuk olarak adlandırıldığım dönemde başta süpaneke olmak üzere bazı dini/islami/mitolojik şiir ve duaların öğretilerek çocuk zihninin karartılması, aydın, çağdaş ve modern özü zedeleyecek menkıpe denen hikayeler anlatılmasıdır.
