Sakıncalara mahkum nefesinin bir gün tükeneceği korkusuna kapılmışsın. Hayata olan yavan başlangıcın , donuk bakışların , eskiyi aratan tavırların bunu doğrular nitelikte. Baside indirgesen de bazı şeyleri vazgeçemiyorsun bir tülür yıllarını verdiğin alışkanlıklarından.Ne koşullarda olursa olsun sonuç yine aynı olacak diyen düşünceler aksediyor beyninde. Hangi ucundan başlasam diyorsun kendi kendine ; her iki ucunu da denediğin bu çıkmaza. Peki ya hangisi ? Hangisiydi sana hayatı daha akla yatkın kılan ? Zaten bu düşüncelerle boğuşmak değil mi seni kararsız yapan ?
artık bir hayli kırılgan yaşantın ağır ağır ilerlerken; karar verme vakti diyorsun kendi kendine. işte tam o anda kararsızlığın gölgesine sığınmış bulursun; sıkıntıdan boncuk boncuk terleyen bedenine tek bir amaç uğruna bir başına bırakılmış ruhunu. işte sen bunların tartışmasını yaparken süzülüp gider son nefes. Nokta , nokta ve yine nokta.
