eşitlik isteyen, toplum içindeki dengesizliğe devleti sorumlu tutan ve yaşamında devlete karşı örgütlenen, eylemler yapan, anarşizmi yaymaya çalışan -halk deyimiyle- anarşikin ölümüne üzülmektir.
anarşistler, anarşi (kaos istiyorum) temelinde oluşturulmuş toplumun huzuru için çalıştıklarını ifade etseler de, toplumun ölümlerine sevinmeleri olası. özellikle bizim toplumumuzda huzur, düzen anlamına gelir. bu gerçekleştiğinde huzurlu yaşama ulaştıklarını düşünürler. işte bu sebepten, bir anaşistin ölümü toplumda kaos ortamının dinmesi anlamına gelir ki, insanlık değerleri çok önemli değildir. bir anarşist gitti ve düşüncesi ile toplumun düzenini bozamayacak diye düşünülür.
tüm bunlar, siyasi bu savaş, insan ölümünün önüne geçmekte işte. demek ki, siyaset insanları değersizleştiriyor. insanlar için yapıldığı sanılanlar, insanları bir ölüme üzülmeyecek kadar dibe çekebiliyor.
***
"değişen ben değilim, dönüşen savaş
...
şimdi ölüm bile yetmiyor acılarımızı tartmaya"
"en çok insana değer veren düşünce"yi savunan birinin ölümüne üzülmektir.
bu tamamen subjektif bir olaydır. yolda az önce kalp krizi geçirip ölen birisi, biraz insani duygularınız kalmışsa, içinizi acıtır, hatta ruhunuz öyle ağır gelir ki bedeninize, bedeniniz ağırlığa dayanamayıp, ağlar... bu adamın kim veya ne olduğu o an için önemli değildir. peki kim olduğunu öğrenince?
mesela bir katil olsa?
çocuklara tecavüz eden bir sapık?
10.000 kişinin ölümünden sorumlu bir militarist?
peki ya,
bir komunist?
bir faşist?
bir aktivist?
bir milliyetçi?
bir emperyalist?
işte anarşinin temelinde bulunan düşünce, o insanın aslında o ilk an gördüğü görüntüyle üzülen ve saf insani duygular taşıyan insana daimi ulaşma çabasıdır.
öyle bir insan ki, istese de kıskanmayan, düşünse de saplantılı olmayan, öfkelense de nefret etmeyen...
var mı böyle birisi dünyada? sanırım çok çok az...
bulunmalı mı daha fazla böyle insan? kesinlikle evet...
hangi ideoloji olursa olsun, hangi hukuk, hangi düzen, hangi siyaset, hepsi pratikte insanı sömürür mü? kesinlikle evet...
