her duyduğumda küfrettiğim bir ataol behramoğlu şiiri ve kumdan kaleler şarkısıdır. küfrü şiirin kendisine etmiyorum tabi ki. 2 senelik ilişkimi bitiren dizelerdir, üstelik kısa mesajla. gündüz hiçbir sorun olmadan devam ettiğin ilişkin gece gelen bu mesajla biter : " bu aşk burada biter, iyi günler sevgilim. ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider" istediğin kadar -hassskktttrrr- çek.
adam mesajla 2 sene yiyor beyler.
(bkz: ilişkiyi kısa mesajla bitirmek)
susuyoruz bir anlığına. o bana bakıyor ben ise ona. ne oldu diye soruyor kalbimin şen kahkahası. birşey demek istiyorum ama sonra o kahkaha susar diye korkup susuyorum. birşey diyemiyorum. sadece kafamı sallıyorum yok birşey anlamında.
bakıyor gözlerime uzun uzun. anlıyor birşeylerin yolunda olmadığını. yalandan bir gülümseme konuyor yüzüne.
sonra hadi kalkalım film başlayacak diyor. ses çıkarmadan ona uyuyorum. salona gidiyoruz.
karşıda bir sahne. ve seri halde hareket eden resimler.
konu neydi hatırlamıyorum bile.
sadece onu izliyorum.
ara sıra kafasını çevirip bakıyor bana. yalan gülümsemelerden bir demet geliyor.
sonra film bitiyor. çıkıyoruz oradan. kol kola yürüyoruz. sahile doğru...
soğuk keskin bıçak gibi.
canım aslında soğuktan mı yoksa başka bir sebepten mi yanıyor anlamıyorum.
geçiyor işte zaman bir şekilde.
sonra gün bitiyor.
yola koyulma vakti geliyor.
ayrılıyorum ondan.
gitmiyor.
bir süreliğine bakıyor orada bana.
sanki o da farkına varmış gibi.
anlıyor gibi sanki.
bir daha görüşemeyeceğimizi.
aşkımızın o an bittiğini.
