Okulların yüzyüze eğitime geçmesi olabilir, şaka şaka öğretmen yazarlar atlar şimdi. E siz de iyi yattınız ama bu da bir gerçek. Bari sürekli yatmasaydınız kilo alacaksınız. Şaka bir tarafa okula gidip öğrencilerine ders anlatamadığı için üzülen arkadaşlarım var. Insan işini yapmak ister.
dersi anlatmak için tabiri caizse kendini yırtarsın, anlasın diye elinden geleni yaparsın, anlayıp anlamadıklarını sorup hiçbir olumsuz dönüt almamışken, tam anladıklarına inanmışken ve soru sorarak ne anladıklarını görmek istediğiniz sırada bir soru gelir,
+ anlamadım hocam
- nereyi anlamadın orayı anlatayım
+ ....
baştan anlatsan zaman yok, çalış desen oturup çalışmaz eşşek sıpası....
tarih hocasından izin alıp ek ders koymak istediği sayısal sınıfın matematik dersini reddedip tarih işlensin deyişidir. sınıf diyerek genelleme yapmak istemiyorum çünkü sınıfın erkek öğrencileri sebebiyle olmuştu. hocanın sınıfa karşı sözleri sınıfa baya ağır gelmişti ve sınıf bir süre kendisine gelemeyip hocanın sınıftan çıkışının ardından herkes afallamış kimse çıt çıkaramamış ve yerinden kalkamamıştı.
-bu münafıklıktır.
hocanın o uzun konuşmasından eminim herkesin aklında kalan yer bu olmuştur. sakin kişiliğinden ödün vermeyen hocayı tek kızdıran sınıf olarak muhakkak okul tarihinin kara listesinde yerimizi almışızdır. sınıftaki erkek öğrencilerin tarih yerine matematik dersini tercih etmeyip (sayısal sınıfın sınav döneminde olması sebebiyle) ek dersi reddetmesinin sonucunda pek tabii kızmış ve sınıfa psikolojik çöküş yaşatmıştır. tabii dersi isteyen kız öğrenciler de bu konuşmayı dinlemek durumunda kalıp nasiplerini almıştır.
hocamız yaşlıydı ve ben kalp krizi geçirip yere yığılacak diye çok korkmuştum. öğretmenlerimizin kıymetini bilmeliyiz, içlerinde gerçekten öğrencilerini düşünüp kendini onlara adayanlar var. onlar üzülmemeli.
emeğinin karşılığını öğrencilerinden alamamasıdır. onlara bir şeyler öğretmek için çırpınan ama öğrencilerinin tembel birer teneke olmasından muzdarip öğretmenlerimedir lafım.
lise yıllarımda okul bittiği gün karne almaya bisikletle gelen bi üst dönemimde okuyan arkadaşım okula gelirken otobüsün çarpması sonucunda vefat etmişti. hayatımda kendimi o kadar çaresiz, o kadar üzgün hissetmemiştim. anıları hala aklıma gelir evet, birlikte gitar çalıp şarkı söylerdik. gerçekten de özlemişim, bütün öğretmenler, bütün okul hastanedeydik ve hepimizin nasıl yıkıldığı belli değildi. o yüzden bir öğretmen kendini daha çaresiz hissedemez.
