iki uçluluk olarak da adlandırılan bir psikolojik rahatsızlık. son dönemlerde çok rastlanılan bir rahatsızlık. cemre demirel en iyi temsilcilerindendir.
Kendisiyle birlikte anksiyete ve panik atak
Hediye olarak gelen rahatsızlığım. Bazen ciddi saçma sapan konuşursunuz en iyisi susmak dersiniz. O zamanda hiç konuşmadığınız için tepki alırsınız. 10 kişilik arkadaş buluşmasında uzaklara bakıp bakıp dalarsınız. Herkes iki de bir "niye böylesin, sorun mu? Var" diye dürtükler. Tabi siz kimseye akıl hastası olduğunuzu söyleyemezsiniz. Anksiyete sizi yer bitirir. Günleriniz atak geçirmemek için dua etmekle geçer. ilaç almadan su içebildiğiniz için şükredersiniz. 4 yılı geçti ve atak geçirmiyorum. En büyük korkum bir gün ilerlemesi ve tedaviye yanıt vermemesi.
Sertab'ın uğruna şarkı yazdığı hastalık. Beğendim güzelmiş.
Akmaya bi yer bulamaz
Gözyaşım canım benim
O uykusuz ben keyifsizim
Çocukken sanırdım ölümsüz yenilmezim ama
Artık kendimden ümitsizim
Evet
Alırsın kırılır koyarsın dökülür
Yazınca silinir
Durunca bozulur
Çaresizim of depresifim
Çözünce karışır
Açarsın dolanır
Dolunca boşalır
Kafana takılır
Bi polarım bi geçimsizim
Bi polarım bi geçimsizim
Neden bu kadar zor yaşamak hiç anlamadım
Hep aklımda aynı soru doğmasamıydım
Şimdi baştan her şeyi geri sarmalıyım
Çok üstüme gelme hayat ben de insanım
Bi rahat ver bana bi nefes almalıyım
Belki de ben seni çok ciddiye almışım
Şimdi baştan her şeyi geri sarmalıyım
Çok üstüme gelme hayat ben de insanım
Neden bu kadar zor yaşamak hiç anlamadım
Çok üstüme gelme hayat ben de insanım
şahsımın psikyatrik öyküsü var hatta hastanede yatmışlığım bulunmakta o dönemde borderline mi olmadım bipolar mı unipolar mı olmadım şükür o tanıları teğet geçtim dirençli deprosyonmusum.
Arada bu başlığa yazarak benim gibi bipolar bozukluk hastası olan insanların okuyup yalnız olmadıklarını görmelerini istiyorum.
Bu aralar gerçek manada hiç hasta değil gibiyim. Bu beni biraz korkutuyor tabiki acaba mani geldi de ondan mı böyle yukseldim diye. Ozguvenim falan da tavan.
Yemişim hastalığını modundayım. ilaçlarımı bir gün olsun aksatmiyorum tabiki. Bu değişik akılla yaşamayı öğrenmek zorundayım.
Dün sağanak yağışta izmir'den istanbul'a geldik. Korkudan ufak bir kalp krizi geçirmiş olabilirim. Göz gözü görmüyordu. Yalnızca öndeki arabanın farları...
Yolculuk bitmek bilmedi. Orta şeritten giden tırlarda cabası. Hastaysanız her şey sizi daha da zorlar. Annem de telefonda "rahat rahat git, keyfine bak" dedi. "Rahat mı?" Dedim. "Diken üstündeyim." Bipolar olanlar bilir ki bipolar bozukluğu olan kişi zarar görmekten, ölmekten korkmaz. Ben oğlum için korktum. Hep evham, hep korku, hep panik. Bu hastalık ilerliyor mudur nedir seneler geçtikçe? Bir yandan tedavi işe yarıyor intihar düşünceleri yok bir yandan da anksiyetem artıyor gibi. Beynimde susmayan o sesler ... Nefret ediyorum bu hastalıktan.
Çok çok zor bir şey yaşamışsın, o yolculuğu düşündükçe bile tüylerim ürperdi. O korkuyu, panikle birlikte yaşamak, hele bir de hastalığın etkisiyle, insanı iyice çıkmazda gibi hissettirebilir. Bipolar olmanın zaten kendi zorlukları var bir de üzerine bu tür yoğun stresli anlar eklenince, gerçekten ne yapacağını bilemiyorsun.
Ama bir şey söyleyeyim mi, o kadar evhamlı, korkmuş ve panik halde olsan da senin içinde demek ki bir güç var. Yani evet, hastalık zorlamış ama her şeye rağmen mücadele ermissin. O anın içindeki korkuyu ve panik duygusunu o kadar yoğun yaşaman çok doğal. Kimse bu kadar zor bir durumda sakin kalamaz zaten. Ama belki de senin en büyük gücün, her seferinde yeniden toparlanıp, devam edebilmen. O yolda oğlun için korkmuş olman da çok anlaşılır. insan, en değerli şeyini korumak için elinden geleni yapar hastalığın seslerine rağmen.
Bugün okulun önünde oğlumu bekliyordum. ilk tenefüse çıkmadı. Film izlediler belki dedim. ikinci tenefüsede çıkmadı. Sonra bir sınıf arkadaşı geldi yanıma "Ben oruçluyum" dedi. Ah kıyamam yüzü kireç gibi bembeyaz olmuştu. "Ateşim var mı bakar mısın?" Dedi. Baktım "pek yok" dedim. Oğlumu sordum ona ama yabancı uyruklu olduğu için Türkçeyi tam konuşamıyor "belki içeridedir belki dışarıdadır" dedi. Evet gördüm sınıfta dese paniklemeyeceğim. Kafamda neler kurduğumu yazsam... Betim benzim atmış olacak ki gülümseyerek bir kız çocuğu geldi "ne oldu?" Diye sordu. Zorla gülümsedim "oğlumu bekliyorum" dedim. Tekrar zil çaldı çocuklar içeri gitti. O 35 dakikada anksiyete nöbeti geçirdim. 3. Tenefüse yine çıkmadı ve güvenlikten rica edip sınıfına çıktım. Çıkmadan önce öğretmenini aradım açmadı. Oğlumu gördüm "Anne biz tüm sınıf ceza aldık" dedi. Ondan sonra eve dönebildim. Öğretmen geri dönüş yaptı. işte benim gibi bir veliyle de uğraşmak zorunda kalıyor kadıncağız. Tüm sınıf cezalıyken 3 - 5 öğrenci kaçak tenefüse çıkmasa bu kadar paniklemezdim belki. Mutluluktan ağlayacaktım neredeyse. Eve döndüğümde öyle yorgun hissediyordum ki korku insanı çok yoruyor.
