Iki hafta önce tazminatsız böyle lök diye konuldum kapıya.
Kendi mesleğimde iş bulmam şu sezonda zor olduğundan avm lerdeki bütün mağazalarda başvuru formu doldurdum.
Hatta bugün aradılar, yarın görüşmek için çağardılar mutlu oldum.
Bilsem ki bim e başvurduğumda yarın gel başla diyecekler. Bir dakika düşünmeden başlarım.
Ama elindeki telefonun taksidini, bağlandığı internetin parasını babasından alan, kantinde kızlara binbir hevesle çay ısmarlamak için geceden annesinden para alan çok karakterli kardeşlerimin anlayacağı şeylerin ötesinde oluyor 'sorumluluk' duygusu.
Kızmıyorum kimseye, aman evladım bir şeyden eksik kalmasın diye kendini paralayan ananız babanıza yazık.
Bak, yirmialtı yaşımdayım. "Kadın kısmı" yapamaz derler pazarda limon da satarım, çıkar araba da yıkarım, gider merdiven de silerim. Namusumla kazandığım her lirayı göğsümü gere gere anlatırım.
Sen adına eziklik dersin, ben adına erdem derim. Aradaki farka da "insan" deriz...
