şimdi uzun zaman sonra bir bilinmezliğe mektuplar yazıyorum. gönlümde yardan ayrı kalmanın garip hüznü, elimde ruh adam, dilimde ozan ünsal türküsüyle. sahi, ben neden bir şeyler olmaya çalıştım? biraz itiraf niteliğinde yazıyorum bunları.
15 sene önce komünistin hasıydım. deniz gezmişler için ağlıyordum. tvlerde ne zaman bu tarz solcu ajitasyonlar görsem kendimden geçiyordum. annem bu halimi görünce, sen o devirlerde yaşasaydın kesin asılırdın demişti bir keresinde. ne gurur duymuştum kendimle. şimdi anlıyorum ki, bir şeylere ait olmak istemişim. ne bileyim bu zamanında futbol fanatizmi de oldu, politik görüşlerde. bir şeylere tutunmak istedim hep. zannedersem bir şeyler eksikti hayatımda.
doldurabildim mi ben bu boşluğu? acaba diyorum, seninle mi dolduruyorum ben bu boşluğu şimdi? ne bileyim olur ya, sende bir fanatizme benziyorsun bakınca. eksik olan parçamı mı tamamlamaya çalışıyorum nedir?
hayır hayır, böyle olmayabilir bu. öyle olsaydı gerçekten bu kadar uzun sürer miydi bu duruş? cevap versene kızım bana.
