(bkz: ignorance is bliss)
farkındalığı arttıkça insanın veya bilgisi arttıkça, insan düşüncelere daha çok sürüklenir. ve bu dehlizlerde dolanmanın mutluluğa yol açtığı pek de rastlanılmış bir şey değildir.
gerçi cehaletin mutluluk olduğunun bilincinde olan bir insan kendisini bu cehaletlik düzeyine indirgeyemez. dolayısıyla aynı farkındalıkta kalmaya mahkumdur.
cehaletinin farkında olmadan olduğu gibi düz yaşayan adam mutludur en çok.
öyle "ben düşünmeyecem bundan böyle" demekle olmuyor o iş.
bilgi ağır bir sorumluluğu da beraberinde getirir. bu sorumluluğu taşıyabilmek ise kolay değildir. sürekli çalışıp işleyen beyni susturmak gerekir arada. bunu başaramazsanız bir dalganın kıyıyı aşındırması misali zamanla yıpratırsınız sinirlerinizi. ve normallikten uzaklaşır insan geri dönülmemek üzre, kaçınılmaz bir şekilde. eylemsiz kaldığı sürece insan salt fikir ve bilgiyle bir yere varamıyor. uygulamaya geçtiğinde ise yazılanlar gibi olmadığını görüyor sokaktaki hayatın. mutluluğu yakaladığında da ilerisini görüyor ve sonunu düşünür oluyor insan. anın tadını çıkaramıyor, aldatamıyor kendisini. sadece bilgi değil buna neden olan birazda insanın kendisini yenememesi.
savunulacak olan münazara konusudur. insanın kendini keşfetmesi , kendi dışındakilerin farkında olması , onu zamanla tedirginliğe götürecektir. bu nedenle doğru olan tezdir.
bilmek ve farkında olmak bi yerde her şeyi affetmek demektir.
onları affediyorum
çünkü cahillerdi
onları affediyorum
çünkü bilmiyorlardı
onları affediyorum
çünkü acizlerdi
onları affediyorum
çünkü görmüyorlardı
ve yine
onları affediyorum
çünkü sadece ve sadece
insanlardı...
