bir cuma gecesi meyhanede tanışmıştım kendisiyle, üzerinden çok cuma geçti. çok rakı içtik sonra, çok konuştuk, şarkılar söyledik. her şey çok hızlı geçti konuşulanlar, söylenenler, okunanlar, içilenler sabaha da zaten hepsi unutuldu, şarkılar bir sonraki sefere kadar anımsanmadı, ağza bir hafta rakı sürülmedi ve konuşulanlar unutuldu. ama bu şiir bir sonraki sefer hiç hatırlanmadı bile. uzun bir süre akıllardan uzak kaldı. şimdi şans eseri tekrar karşılaştım kendisiyle, edilen sohbetleri kulağıma çaldı, söylenen şarkıları bir bir geri getirdi, dostlarımla hissetmemi sağladı. şu zamana kadar hak ettiği ama göremediği değeri yüzüme çarptı. o yüzden kendisinden özür diliyorum.
biliyorum sana giden yollar kapali
ustelik sen de hic bir zaman sevmedin beni
ne kadar yakindan ve arada ucurum;
insanlar,evler,aramizda duvarlar gibi
uyandim uyandim, hep seni dusundum
yanliz seni, yanliz senin gozlerini
sen bayan nihayet, sen olumum kalimim
ben artik adam olmam bu derde duseli
simdilerde bir kopek gibi kosuyorum ordan oraya
yoksa gururlu bir kisiyim aslinda, inan ki
animsamiyorum yari dolu bir bardaktan su ictigimi
ve icim goturmez kenarindan kesilmis ekmegi
kac kez sana uzaktan baktim 5.45 vapurunda;
hangi sarkiyi duysam, bizimcin soylenmis sanki
tek yanli ask kisiyi nasil aptallastiriyor
nasil unutmusum senin bir baskasini sevdigini
cocukca ve seni uzen girisimlerim oldu;
bagisla bir daha tekrarlanmaz hicbiri
raslasmamak icin elimden geleni yaparim
bu boyle pek de kolay degil gerci...
alisirim seni yalniz duslerde oksamaya;
bunun verdigi mutluluk da az degil ki
cikar giderim bu kentten daha olmazsa,
sensizligin bir adi olur, bir anlami olur belki
inan belli etmem, seni hic rahatsiz etmem,
son istegimi de soyleyebilirim simdi:
bir geceyarisi yaziyorum bu mektubu
yalvaririm onu okuma carsamba gunleri
ve, tıpkı diğer cemal süreya eserleri gibi, insanı mahveden, mahvetmekle kalmayıp, alıp götüren, bulutların üstüne çıkardıktan sonra, her bir dizesi ile insanı yere düşüren, hem en güzel hem de en fena şiirlerden biridir edebiyatımızın.
şairle aynı durumdaki bünyeyi duvardan duvara çarpan bir anlatıma sahip olan, ahenkle bir araya gelen cümlelerin insanı nasıl kendinden alıp uzaklara götürebildiğinin ispatı olan şiir.
onlarca kez yazılmış olduğundan sadece en vurucu kısmını yazacağım.
--spoiler--
tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
--spoiler--
Ne yücedir platonik aşkların kahramanları gözümüzde. Onları o kadar imkansızlaştırırız ki, onlar vazgeçilmezdir onlar biriciktir. Onlara yazılan her şiir onlar için dinlenen her şarkı mutlaka gözyaşı ile yoğrulmutur. Ve bizler için onlar her şeyin en iyisini, en güzelini hak eder. Oysa biz neyiz onların gözünde, biz ne kadar vazgeçilmeziz, biz ne kadar yüceyiz onların nezdinde. Aslında bizler onları değil onların bize verdiği imkansızlıkları, çaresizlikleri, acıyı seviyoruz. Anlamlandırmaya çalıştığımız onlara olan aşk değil onların yokluğunun verdiği aşktır aslında. Cemal Süreya yokluğuna aşık olduğu kişiye şiir yazmıştır. 'Biliyorum sana giden yollar kapalı' ne büyük imkansızlıkları içinde barındıran bir cümle. Ama buna rağmen sevmek ve şiirler atfetmek böyle bir sevgiliye... işte böyle yüceltiriz platonik aşklarımızın kahramanları, gözlerinde hiç olduğumuzu bilsek bile.
