bir gün cemal süreya'nın 5.45 vapurunda gördüğü ve aşık olduğu kadına yazmış olduğu şiir.
platonik aşkının karşılıksız aşka döndüğünü her satırında hissetmemizle birlikte çaresizliğini son satırlarında görüyoruz.
"uyandim uyandim, hep seni dusundum
yalniz seni, yanliz senin gozlerini
sen bayan nihayet, sen olumum kalimim
ben artik adam olmam bu derde duseli
simdilerde bir kopek gibi kosuyorum ordan oraya
yoksa gururlu bir kisiyim aslinda, inan ki "
tam şu kısımda beni benden alan şiir.
"senden başka bir şey düşünemedim ki ben zaten. en mutlu anımda bile gözlerimdeki hüznün sebebi sensin. keşke bir an için bile olsa çıksan aklımdan. mutlu olmayı unuttum ben senle. artık adam olmam bu derde düşeli." dedik ve hayatımızı siktik. boşa geçen yıllar, heba edilen zaman, kırılan bir kalp ve amaçsız bir adam kaldı geriye.
ve daha sonra
"cikar giderim bu kentten daha olmazsa,
sensizligin bir adi olur, bir anlami olur belki"
dedik ve siktir olup gittik, herşeyi geride bıraktık.
