genellikle yabanci dil derslerinde ya da kil bir edebiyat hocasinin zoruyla bilmedigimiz, asina olmadigimiz veya yanlis kullandigimiz kelimeleri bir cumle icine koyma islemidir. bilerek ve isteyerek son anda hazirlandigi icin yalnizce o sozcuk ve yuklemden olusur bu cumleler.
orn: bilinmeyen kelime diyelim ki karpuz. cumle: karpuz yedim.
Efendim şöyle pişkince durumlar da mevcuttur. Sözü geçen kişi bilinmeyeni cümle içinde kasıla kasıla kullanır, ardından herkes kendisine anlamaz gözlerle bakar, tabi bu bahsi geçen kişinin hoşuna gider. Bilinmeyen kelimeleri kullanır da kullanır. Tabi ne anlama geldiğini kendisi dahil oradaki hiç kimse bilmediği için, onu dinleyen kalabalık da hayran gözlerle kendisini takip eder.
(bkz: insanların cahilliğinden faydalanmak)
(bkz: politikacılar)
genel olarak yeni öğrenilen bir kelimenin anlamını daha iyi kavrayabilmek için uygulanan yöntemdir. baba çoğunlukla cümle içinde kullanılacak kelimenin cümle içinde kullanımında ve kavratılmasında çok ciddi rol oynar. sıkışıldığı anda "babamın şuyu var", "babamın buyu var" gibi seri cümle kurmaya yardımcı olur.
-uludağ da yazıyoz gelsene.
+uludağ mı? kafam karıştı şimdi cümle içinde kullansana.
-abartma lan!
ilkokulda türkçe kitaplarındaki her işlenen parçanın ardından okuduğumuz anladık mı bölümündeki soruları anlayabilmemiz için onun öncesinde yer alan kelime bilgisi bölümündeki kelimeleri cümle içinde kullanın şeklinde düşülen ekstra bir nottur.öğrencilerin genelde cümleleri kısa kesmek için bütün kelimeleri ''ben bugün mitokondri gördüm.'' ya da babamın bir elektroskobu var.'' şeklinde kurdukları saçma sapan cümlelerdir.
ilkokul döneminin en boktan şeylerinden sadece biri, türkçe dersinin olmazsa olmazı, her okuma parçası sonrası var olan alıştırmalarda başı çekendir. öncelikle okuma parçası okunur, sonra anlamı bilinmeyen kelimeler belirlenir ki genelde alıştırma kısmında siz yorulmayın diye bulunmuştur onlar her zaman. anlamı bulunur ve son işleme gelinir. o kelimeyi cümle içinde kullanmak... lanet, saçma, absürd işlerden biridir. sınıf kademesine göre öğrencilerce o cümle anlamlı anlamsız şeklinde kurulabilir. ama genel bir cümle kalıpları vardır ki onlar hiç değişmez.
"ben x gördüm"
"benim x im var"
okul hayatınız boyunca o gereksiz alıştırma bölümünde bu cümle kalıplarından birini kurmadıysanız siz bir dahisiniz demektir.*
hem öğrenci hem de öğretmen için işkencedir üstelik. öğretmen gelecek cümleyi adı gibi bilir; her defasında aynı cümleyi duymak, aylardır öğrencilerinin zihnini hiç açamadığını anladığı ana denk gelmiş olacaktır ki başarısızlığının stresinden sıyrılmak için karşısındaki çocuklara bağırıp çağırmasına neden olacaktır. ya minik öğrenci? peki o hayatında duymadığı bir kelimenin anlamını öğrendikten 30 saniye sonra 40 çift göz kendisine bakarken rezil olmadan cümle içinde kullanmak için ne yapacak? tabi ki;
* ben parke gördüm.
* benim parkem var.
* arkadaşım parkeden düştü. (?)
bilen biri tarafından denk gelirse konuşma da ve siz o kelimeyi yanlış yerde kullanırsanız o kişi sizi çok fena göt edebilir.. ayazda kalmış bekçi yarağı gibi sallanırsınız ortamda.. o yüzden gerçekten anlamını bilmiyorsanız kullanmayın..
