buzdan, uzaya dek uzanan devasa gökdelenlerden birine giren mert, hızla karşısındaki ilginç asansör kabinine girenleri izledi. asansör kabini asansör boşluğunda asılı duruyordu ve asansör ile arasında belirgin bir boşluk vardı. asansörü hareket ettiren, gözle görünür bir mekanizma yoktu. işin daha da ilginç yanı bu asansörün diğer her şey gibi buzdan ibaret oluşuydu. asansöre insanlar girerken kapısı olduğu anlaşılan kısmı birden sıvılaşıp eriyor, buharlaşıyordu; kapısı böyle açılıyordu. içerisi yeteri miktarda insan dolduğunda insanlar nereye gitmek istediklerini sanki düşünceleri ile komut olarak veriyorlardı; çünkü bunun için insanların bir tuşa v. s. dokunduğu yoktu. asansör yukarı çıkarken ya da aşağı inerken inanılmaz hızlarla ilerliyordu. fakat buna rağmen bir aşınma, kontrolden çıkma problemi gibi şeyler hiç yoktu.
mert bu hayata artık dayanamayacağını düşünüyordu... devasa gökdelen o kadar uzundu ki dakikalar geçmesine ve asansörün olanca hızına rağmen halen binanın zirvesine ulaşamamıştı. asansör birden durdu, ama mert o çılgın hızın hiçbir etkisini üzerinde hissetmemişti. kapı yine eriyip buharlaşarak açıldı, mert dışarı çıkarken binadan buharlaşarak kopan bir parça birden mert'in kafasına yerleşip şekil almaya başladı...
mert olanları tam olarak anlamlandıramıyordu, kafasında sanki ciğerlerini temiz oksijenle dolduran bir tür tüp vardı. ama nasıl olmuştu? asansör, bina, ve şimdi olanlar... tüm bu olanlar anlamsız geliyordu. mert kendisini öldürmeye karar vermişti ve hiç de vazgeçecek gibi değildi. binanın kenarından aşağıya baktı, sadece bulutları görüyordu; tabii bir de yüzüne vuran ve uğuldayan bir rüzgar. gökyüzüne son bir kez baktı, yapay ay ve yapay güneşleri dünyalarına hayat vermeye devam edecekti. ama, ama kendisi için hayat burada sona eriyordu. her şey bitmişti, artık geri de dönemezdi ve ölüm kıskacından da kurtulmak için mücadele edecek hali kalmamıştı.
mert kendisini aşağıya bıraktı, ölüme kucak açarak...
